açores

Ας δουμε τη ζωη απο τη θετική της πλευρά...

barcelona

Θα μιλησώ για κατι που με απασχολεί από καιρό και που, πολυ φοβαμαι, δεν απασχολεί κανεναν αλλο, περα απο καποιες εξαιρεσεις...
Αποφάσισα ομώς πως δε με νοιαζει, στο κατω κατω δικο μου είναι το μπλογκ, για να πω τον πονο μου το ξεκίνησα και οποιος θελει το διαβαζει, αλλιώς καθομαι και το καμαρώνω μόνη μου.
Αυτή ειναι η καταλανική σημαία (οποιος δει το λινκ θα διαπιστωσει πως υπαρχoυν κι αλλα γκατζετ, περιγραφονται λεπτομερως μονο στα καταλανικα, γιατι αυτη ειναι η γλωσσα μας, μιλαμε βεβαια οοοοολοι ισπανικα, αλλα οχι με εσενα, μονο για να βλεπουμε big brother)

Αναγκαστικα γενικευω, δεν ειναι η παγια τακτική μου, αλλα για τις αναγκες του κειμενου.

Απο οσους ξενους γνωριζω (Ελληνες συμπεριλαμβανονται), ειμαι η πιο φιλα προσκειμενη στους ντοπιους, τους συμπαθω, κανω μαθηματα καταλανικων και κανω τις ασκησεις και νομιζω πως αντιμετωπιζουν ακομη και το ρατσισμο των υπολοιπων εθνικων μειονοτήτων που ζουν στον τοπο τους. Οταν ήρθα, πανω, κατω ηξερα πως εδω κατι παιζει σε αλλη γλωσσα.

Η Βαρκελωνη δεν ειναι σανγκρια και φλαμενγκο. Αυτα ειναι για τα αμερικανακια που πανε πανω κατω στη Ραμπλα.

Ειναι σαρδανα και καβα.

Οι Καταλανοι προσφατα συνεταξαν το κειμενο της estatut, οπου, πανω, κατω καθοριζουν τη σχεση που επιθυμουν να εχουν με την υπολοιπη χωρα, πανω, κατω καμια.

Αλλοι παλι λενε για αυτους:

Είναι οι Εβραίοι της Ισπανίας. Ειναι εργατικοι, τσιγκουνηδες (la pela es la pela), εθνικιστες, αλαζονες, βαρετοι, ξενερωτοι.

Τερμα οι γενικευσεις.

Εγω. Ηρθα εδω πριν δυο χρονια και 11 μερες ακριβως. Η γνωμη μου ειναι πως αυτοι που ηρθαν ως εδω, οπως κι εγω και δεν τους αρεσει, να πανε στο σπιτι τους. Εγω θα μεινω. Τωρα υποτιθεται πως εμενα μου αρεσει...

Η αληθεια ειναι πως εχω με αυτο τον τοπο μια σχεση αγαπης/μισους. Αλλες φορες μου τη σπανε οι καταλανοι και ο φανατισμος τους, αλλες παλι φορες τους δικαιολογω, απολυτα ομως. Ειναι ανησυχητικο αυτο;

Η βαρκελωνη ειναι πολυ ομορφη. Εκνευριστικα. Ειναι φτιαγμενη για να ειναι ομορφη. Ειναι μια κενη χαζογκομενα! Επισης, εχω σκυλοβαρεθει να γνωριζω "ενδιαφεροντα" ατομα. Αυτοι συνηθως ειναι: ξενοι (μη καταλανοι/ισπανοι), "καλλιτεχνες"(η χειροτερη μου λεξη), μουσικοι, φωτογραφοι, αρχιτεκτονες κλπ. Μενουν εδω απο 6 μηνες ως 5 χρονια. Μετα "κουραζονται απο την πολη" και φευγουν για αλλο μαχαλα. Αποτελουν ενα διαρκως εναλλασσομενο κομματι του πληθυσμου, επιδρουν στην ταυτοτητα της πολης και της αλλαζουν τον αδοξαστο. Οι τουριστες. Μιλιουνια. Οποιος γνωριζει καταλανικη οικογενεια που να ζει στο γοτθικο κεντρο, ας με ενημερωσει και θα τον κερασω ενα αψεντι. Οι τουριστες δε φταινε σε τιποτα οι ανθρωποι, αλλα το γοτθικο κεντρο ειναι ενα ομορφο θεματικο παρκο, ολοκληρο, τα μαγαζια, η αγορα, οι πλανοδιοι, ολα... Τοση ομορφια, τοση βιτρινα... Η Βαρλελωνη ειναι μια πολη βιτρινα! Ολοι ειμαιστε κουλτουριαρηδες και προβληματισμενοι. Επενδυουμε στην τεχνη και παμε σινεμα και θεατρο. Εχουμε τον Gaudi, το Miralles, το Subirachs και μανια επιδειξης και κομπλεξ ανωτεροτητας. Και το μοντελο μας φοβαμαι δεν ειναι και πολυ αειφορο...

Δυσκολευομαι να ενταχτω, γιατι δεν μπορω να καταλαβω που πρεπει να ενταχτω. Τι ισχυει απο αυτα που βλεπω γυρω μου; Ο μεσος καταλανος τωρα, ζοριζεται ο ανθρωπος. Λιγο το κοστος κατοικιας, λιγο η τιμη της ντοματας, μεταναστευει ο ανθρωπος σε αλλη γη σε αλλα μερη, γιατι 1200 ευρω το μηνα για ενοικιο, οπως και να το κανεις δεν ειναι και λιγα για μια οικογενεια στο κεντρο της πολης. Εξαλλου οι μισθοι δεν ειναι και πολυ υψηλοι... Εξαλλου, με τοσους ξενους και φοιτητες δε μενουν αδεια τα σπιτια. Ο μεσος καταλανος αγανακτει και με το δικιο του.

Μα καλα, και ποιος διαμορφωνει αυτη την κατασταση; Δεν ειναι και λιγοι οι καταλανοι που νοικιαζουν τα σπιτια τους τρεις φορες ακριβοτερα σε φοιτητες που συγκατοικουν δεκα δεκα, απο οσο θα το νοικιαζαν σε μια οικογενεια που συντηρειται με δυο μισθους. Δεν ειναι, ομως, και λιγοι οι καταλανοι που αναγκαζονται να νοικιαζουν ενα δωματιο στο σπιτι τους, για να πληρωνουν το δανειο στην τραπεζα.

Γιατι θα χτιστει ακομα ενα μουσειο διακοσμητικων τεχνων; Εμενα αυτο που μου λειπει ειναι κατι πιο μπαναλ, πιο κουτρε βρε παιδι μου... Ακομα διψαει για τεχνη αυτος ο λαος;

Τωρα θα με ρωτησεις γιατι δεν τα μαζευω να γυρισω στη μαμα μου και δε θα εχεις αδικο...

Οσο κι αν σε ξαφνιαζω αγαπω καταλουνια!

Το μπλογκινγκ ειναι μια μορφη ψυχοθεραπειας.

σοκολατα

Δεν ξερω εκει, εδώ πάντως το καλοκαίρι τελειωσε, αυτό είναι σιγουρο. Βρέχει ασταμάτητα, μας κοβουν το ρεύμα για 24 ολοκληρες ωρες, μας ξεπαγωνουν τα μπιφτεκια που με τοση φροντιδα καταψυξαμε ακριβως την προηγουμενη μερα, αναγκαζομαστε να τα καταναλωσουμε παραυτα, αν και προοριζονταν για αργη καταναλωση επι μηνες. Περπαταμε απο το μετρο ως το σινεμα και μοιαζουμε με μπουγαδα που μολις βγηκε απο πλυντηριο που δεν εχει στιψιμο, κρυολογουμε και εχουμε ορeξη για σοκολατα και οχι για γρανιτα απο λεμονι. Οδηγουμαστε λοιπον στο συμπερασμα πως ερχεται, αργα αλλα σταθερα ο χειμωνας. Τα συμπτωματα γνωστα και το συμπερασμα λογικο.

Τωρα θα γραψω μια συνταγη. Ηταν προφανεις νομιζω οι προθεσεις μου. Ελπιζω να τη δοκιμασει καποιος, ειναι απλη, επιτυχημενη και καταλληλη για συνοδεια καφε ή αφεψήματος. Προκειτα για μικρα και υπουλα θερμιδικα στουκας που ομορφαινουν τη ζωη, της δίνουν μπρίο και νόημα. Μην τα φας ολα. Θα σε πονέσει η κοιλια σου.

Μπουκιες σοκολατας

Θα χρειαστουμε

50γρ βουτυρο (σε θερμοκρασια δωματιου)

2 κροκοι αβγου κοτας

100γρ ζαχαρη αχνη

5 κουταλιες μαυρο τσάι (σε μορφη αφεψηματος, ζουμι, οχι τα φυλλαρακια)

αμυγδαλο και φουντουκι κατα βουληση

ξυσμα απο μισο πορτοκαλι

350 γρ μαυρη σοκολατα ή κουβερτουρα

1 κουταλια ρουμι η κονιακ

κακαο σε σκονη

Εκτελουμε χωρις φοβους και αναστολες.

Σε ενα ρηχο ταψακι στρωνουμε λαδοχαρτο η, εναλλακτικα, αλουμινοχαρτο, που υστερει όμως σε αντοχη. Το αφηνουμε ησυχο. Χτυπαμε το βουτυρο με τους κροκους και τη ζαχαρη. Αλυπητα. Ωσπου να ασπρισουν. Προσθετουμε το ξυσμα και ανακατευουμε με λιγοτερη μανια. Λιώνουμε τη σοκολατα σε μπαιν μαρι, εδώ το λεμε μπανιο μαρία, αρχικα γελασα,αλλα μετα αποφασισα πως ειναι μια εκφραση πιο αρμοζουσα σε συνταγη στα ελληνικα. Μπανιο μαρία λοιπον, Οταν λιωσει, πρωτα ο Θεος, την προσθέτουμε στο μίγμα. Τα αμυγλαλα, φουντουκια κλπ, καθως και το οινοπνευματωδες, και το τσαι, επισης. Ξαναματανακατευουμε.

Δωστε βαση: Βαζω το μιγμα στο ταψι και το κουναω για να απλωθει καλά και ομοιόμορφα σαν πιτουλα (εκφραση της μαμας μου, κατατοπιστικη νομιζω). Το βαζω στο ψυγει να πηξει/κρυώσει. Το βγαζω και το κοβω σε κομματακια 2.5 επι 2.5 εκ, περιπου, σημασια στη λεπτομερεια... Τυλιγουμε τα κομματια στο κακαο και σερβιρουμε η τα φυλαμε στο ψυγειο σε μεταλλικο κουτι καμια βδομαδουλα...

Γεια σου/adeu.

wallace+gromit

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλα τελευταία, όλο και λιγότερες ταινίες με συγκινούν. Ίσως φταιει κιολας που διαμενω στην αλλοδαπη και αναγκαζομαι να κανω μεταφραση με αποτελεσμα να χανομαι κάπως σε αυτή.
Δεν ξερω μήπως απλώς δεν καταλαβαίνω. Αν και ντρεπομαι λίγο, θα παραδεχτώ πως ο ασιατικος κινηματογράφος δεν είναι και το καλυτερό μου, με κουράζει λίγο όλη αυτή η ποιηση, όλο αυτό το επίπεδο, αυτή κουλτουρα, αυτό το συνεχες ακατανόητο θρόισμα που βγαίνει απο το στόμα των πρωταγωνιστών. Εδω, στην Ιβηρικη, βέβαια, παίζει και η επιλογή να απολαυσεις και τα ισπανικά τους, αλλα είναι μια λύση που γενικά, δε συνισταται. Ας μην ειμαι, ωστοσο αδικη. Κι ας μη γενικολογω. Μερικές ταινίες μου αρεσαν πολύ. Αλλα ολη αυτή η ομαδική επιδρομη, απλά, δεν είναι για μενα.
Τωρά, μετά απο τόσα παντελόνια που έλιωσα στο Στουντιο και στο Αστυ, επι σειρά ετών, δεν μπορώ και να το ριξω αποκλειστικά στο χολυγουντ.
Θυμαμαι με νοσταλγια εκείνο τον καιρο που απολαμβανα το μωρο της Μακον και αναρωτιέμαι γιατι δε πειθομαι, με τιποτα όμως, να επαναλαβω το εγχείρημα.
Τελος πάντων, κυριως αισθανομαι απογοητευμενη απο τον ευρωπαικο κινηματογραφο και ευθαρσως δηλωνω πως δε μου αρεσε το mar adentro (η θαλασσα μέσα μου) κι ουτε και τιποτα αλλο τελευταια, εξαλλου.
Τωρα, αν κατι καταφερει να μου ξυπνησει καποιο βαθυτερο συναισθημα, περα απο ακατανικητη υπνηλία, θα είναι, κατα καποιο τροπο γιατι με σοκαρει. sin city για παραδειγμα. Old boy επισης. Δεν είναι όμως και για καθε μέρα αυτα τα πραγματα, που να τα βρεις, κιολας, εξαλλου.
Ασε που βαριεμαι φρικτα την τηλεοραση. Αδυνατον να με καθηλωσει. Να τα καταφερω να συγκεντρωθω, στοιχειωδως έστω. Τιποτα. Απο την εποχη του Ντολτσε Βιτα... Το τελευταίο μου, τηλεοπτικά αφιερωμενο, εγκεφαλικο κύτταρο πεθανε, όταν γεννήθηκε το μωρό της Ντοριτας.
Τι να γινει λοιπον, παραδεχομαι πως τελευταια αποφευγω τις ταινιες προβληματισμου, θέλοντας και μη, κι ετσι τουλαχιστον ξερω τις προσδοκίες μου. Εχω γινει λιγο ποκεμον. Δε μ' αρεσει αλλα υπαρχουν και χειροτερα (πχ το broken flowers).

Eίδα, λοιπον, τελευταία το wallace+gromit. Μου αρεσε πολυ, αν και εκανα τη δυσκολη. Συνοψίζεται στο εξής κλισέ "σημασία στη λεπτομέρεια".

Πολυ συνεπης στις προθεσεις της, ταινια. Ο Wallace ειναι εξολοθρευτης κουνελιων, και μάλιστα με φιλοζωικο τροπο, και ιδιοφυια στο επαγγελμα του (μπραβο). Ο Gromit ειναι πιστος φιλος και συνεργατης (και σκυλος). Οι δυο τους προστατεύουν την πόλη από τις κουνελοεπιθεσεις ενοψει της μεγαλης γιορτης του ζαρζαβατικου στην επαυλη Τοτινγκτον, της ομονυμης λαίδης Τοτινγκτον. Το σεναριο σχεδον ανυπαρκτο, ηλεκτρικη σκουπα για απορροφηση κουνελιων που στη συνεχεια περιθαλπτουν με στοργη οι ιδιοι οι εξολοθρευτες, λαβ στορυ με τη λαιδη και υποτυπωδης περιπλοκη. Ο wallace στην προσπαθεια του να αλλαξει μυαλα στα κουνελια και να τα πεισει να μην τρωνε καροτα, ποτε μην πας εναντια στην (κουνελο)φυση, μετατρεπεται σε ενα απο αυτα, και μαλιστα huge, τις νυχτες με πανσεληνο. Αυτο, ωστοσο, ειναι το λιγοτερο, κλπ, κλπ.

Το εντυπωσιακο είναι πως ολα αυτα γινονται με πλαστελινη και οι λεπτομερειες της καθημερινης ζωης/γκαρνταρομπας/προσωπικοτητας των ηρωων. Η Τοτι είναι ανεπαναληπτη με τα μοντελακια της και οι δαχτυλιες στην πλαστελινη μου προκαλεσαν μια καποια συγκινηση. Μετα, κατα τα γνωστα, φιλια, αγαπη, νικη του καλου. Μια χαρα.

Ενα ευχαριστο απογευμα.

Ακουσα πως είναι έργο τέχνης και παραθέτω το σχολιο, αν και η ίδια αμφισβητώ το περιεχόμενο της λ'εξης τέχνη. Κανενα προβλημα με τη λεξη, απλώς, δε θεωρώ πως οταν λεμε οτι κατι είναι έργο τέχνης, συνεπαγεται πως το σχολιαζουμε θετικα.

it's all greek to me

Αισθάνομαι πολυ προνομιούχα, που ζω στο εξωτερικό και παράλληλα εχω ανθρώπους να μιλαω αυτη την ακαταλαβίστικη γλωσσα, τα ελληνικα, συχνα, πυκνα, γιατί εχω και φίλους η κοινωνικη... Ετσι, οταν είμαι στο μέτρο και γυρνανε και με κοιτανε που μιλαω στο τηλεφωνο και καταλαβαίνουν μόνο το μαμα... πλακα εχει. Ωσπου κάποια στιγμή λες, δε φρεσκαρω αυτά τα ιταλικά μου, μια που εχω το χρονο, κακά τα ψεματα. Ψαχνεις το καλύτερο. Οτι πιο formal παιζει στην πόλη μας, ο επισημος φορεας εκμαθησης ολων των ξένων γλωσσών.
Συμπεριλαμβανονται τα βάσκικα. Μου το είχαν πει πως δεν καταλαβαίνεις Χριστο. Τα έχω ξαναδεί γραμμενα. Τώρα όμως είδα και τη μετάφραση (στα καταλανικά, δεν ξερω μήπως φταιει και η μεταφραση δηλαδη... Η αποδοση στα ελληνικά ειναι, proudly, δική μου).

MUNDUARI BEGIRATZEKO MODU BAT
Ez onena agian,
ez ederrena agian,
zaharregia, txikiegia, agian.

Ενας τροπος να βλέπεις τον κόσμο.
Ισως όχι ο καλύτερος
Ίσως όχι ο πιο όμορφος
Ίσως παλιος
Ίσως πολύ μικρος.

Νομίζω παραπέμπουν, για ποικιλους λόγους, σε κινεζικα...
Κι ας μου πει κάποιος, αυτοί οι άνθρωποι, πως συνεννοουνται;
Νομίζω κατάλαβα τους συνταξιδιώτες μου στο μετρό... Εγώ ουτε μαμα...

λιγός ακόμα θάνατος

Once you are dead, put yout feet up, call it a day and let the husband or the missus or the kids or a sibling decide whether you are to be burried or burned or blown out of a cannon or left to dry out in a ditch somewhere. It's not your day to watch it, because the dead don't care.

Ταδε 'εφη, Κevin Lynch. Τι να προσθέσω εγώ τώρα; Τίποτα...

saturday night

Κάνει λίγο κρυο και κύρια πηγη της ευτυχίας μου είναι που έστειλα τις εργαζόμενες συγκατοικους έξω, να διασκεδάσουν λιγάκι. Το Σάββατο βράδυ, είναι νομίζω μια από τις πιο φορτισμένες νοηματικά και συμβολικά στιγμες της ζωής ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα κατα τη δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Αργότερα, ίσως το νοηματικό βάρος να μετατοπίζεται στη Δευτέρα το πρωί. Εγώ, λοιπόν, σήμερα, ξέμεινα έδω, κι ας είναι Σάββατο βράδυ. Δε με ενοχλεί καθόλου, έτσι κι αλλιώς, για μένα, τα τελευταία δέκα χρόνια είναι κάθε μέρα Κυριακή. Νιώθω σαν εντεκαχρονο που βγήκαν οι γονεις του το βράδυ και το αφησαν μόνο του στο σπίτι και μάλιστα του ανέθεσαν να προσέχει και μικρ'οτερο αδερφάκι/πειραματόζωο. Άσε που τρέμω τη στιγμή που θα ακούσω τα κλειδιά στην πορτα... Μήπως με έχει κουράσει η συγκατοίκηση;

paul eluard

Η γη, είναι μπλε, σαν πορτοκάλι.

x

Ειμαι καπως εκνευρισμενη που τελευταια δεν ανεβαινουν οι εικονες...

ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Χθες ειχα μια διωρθωση για τα νεκροταφεία μου και είμαι λιγο στενοχωρημενη. Η δασκαλα μου μου ειπε πως το θεμα είναι κάπως..... ψωφιο... Ε, ναι λοιπον, πιο ψωφιο αδυνατον. Η αληθεια είναι πως κι εγω το τυπωσα και το πηρα να του ριξω μια ματια πριν κοιμηθω, ε και ουτε ματια δεν προλαβα... Κριμα... Η κυρια μου προτεινε να κανω ζωγραφιες για να αποσπασω τον αναγνωστη, ελεος... Αν είναι έτσι του πηγαινω κατευθείαν το τελευταίο τευχος του αστεριξ. Μου είπε επίσης, βρες και έναν πιο ψαγμενοκουλτουριαρικο τιτλο, πχ: Η τομη της μνημης.

Τόση ταφόπλακα, τόσο κυπαρίσι και τωρα τιποτα...

Αυτά.

Ελπιζω να προλαβω να το αναστησησω γιατι ο χρονος πιεζει ασφηκτικα..

ο δικός μου μυστικός κήπος

Αν και περάσα ενα κάπως αγχωτικό σαββατοκυριακο, θα προσπαθήσω να είμαι ενθουσιώδης... Όπως και να έχει το πράγμα, είμαι κάπως λυτρωτικό να αναγνωρίζεται η δουλεία σου και είναι γλυκιά η στιγμή της επιβράβευσης... Eνταξει, η παραπληροφορηση ειναι γεγονος και το κατακαημενο μου ονομα το κατασκοτωσαν, αλλα καλυτερα απο μια αποψη, διατηρω και την ανωνυμια μου...
Προκειται για ενα κλειστο χωρο, 10 επι 5 περιπου. Βρισκεται στο μοναστηρι του Αγιου Λαυρεντιου στην Παντουλα, Ιταλια. Η πορτα προσβασης απο το εξωτερικο του κτιριου ειναι καινουργια και στην προταση μας αναιρειται. Λειτουργει μονο ως παράθυρο.
Η προσβαση διακοπτεται απο μια επιφανεια νερου και μια ανισοσταθμια 60 εκ, επιτρεποντας τον επισκεπτη να δει στον καθρεφτη απεναντι του μια εικονα. Η εικονα ειναι, κατα το μισο, η διαμορφωση του εσωτερικου τοιχου (γλαστρες με σιταρι στον τοιχο) και κατα το αλλο μισο η εικονα του γειτονικου χωριου, που βρισκεται στην πλατη του θεατη... Ειναι ενα οπτικο παιχνιδι. Το θεωρητικο υποβαθρο υπαρχει και διατειθεται κατα παραγγελια, δε θα πλατιασω. Φοβαμαι καταντω κουραστικη...