Μια έκλειψη την άνοιξη

Η άνοιξη:
Δε μ' αρέσει καθόλου ο χειμώνας, πάρα τη σημασία του για την κλιματική μας ισορροπία, κι έτσι χαμογελάω ένοχα που φέτος εδώ κράτησε μόνο πέντε μέρες, ναι τόσο μπρέινγουος κάθε μέρα για την αλλαγή του κλίματος, έχω επηρεαστεί η κοπέλα...
Η έκλειψη:
Είναι μάγική, πάνω από όλα αν διαλέξεις έτσι να τη ζήσεις. Δηλαδή, φτιάχνεις το ταπεράκι και τρέχεις στις σκοτεινές ραχούλες και περιμένεις να ρίξει η μπαλίτσα της Γης τη σκιά της στη μπαλίτσα της Σελήνης. Τη σκεπάζει σιγά, σιγά. Στην αρχή βαριέσαι, μετά η Σελήνη μοιάζει με μπάλα του μπιλιάρδου και έχει πλάκα. Σιγά, σιγά τη βλέπις σε 3D και τη συμπαθείς ολο και περισσότερο. Σταδιακά, συνειδητοποιείς πως αυτά που βλέπεις είναι αυτά που είχες δει και στο πλανητάριο και τόσο σου είχαν αρέσει. Τόσα πολλά αστέρια κρέμονται γύρω σου και η Σελήνη, πιο χλωμή από ποτέ είναι τοσο σεμνή και ταπεινή και όμορφη. Νομίζεις πως βλέπεις τη σκιά σου πάνω της. Η μπαλίτσα της γης δε βιάζεται. Μέτα, αφήνει μόνο ένα κόκκινο δαχτυλίδι στον ουρανό. Νομίζω είναι αυτό του Άρχοντα. Και υστερα νωχελικά εμφανίζεται η μπαλα του μπιλιάρδου πάλι. Ησυχία. Σε λιγη ώρα ο ουρανός γίναται όπως κάθε νύχτα. Η σκιά της Γης δεν πέφτει πια στη Σελήνη, πέφτει αλλού. Η Σελήνη επανέρχεται στο σύνηθες μπατίκ 2D look. Όμως τώρα πια τίποτα δεν είναι το ίδιο.Τωρα πια θα περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία να δω τη σκια σου στον Ήλιο, Σελήνη.
Ποτέ δεν είχα καταλάβει τόσο τον Τανιζάκι, όσο τη νύχτα του Σαββάτου.