Η ζωή μου, ποδήλατο (παρτ 2)

"Eν οίδα, οτι ουδέν, οιδα"

Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι πάνσοφοι πρόγονοι μας είχαν διαπιστώσει πως όσο πιο πολύ ασχολεισαι με κατί, όλο και περισσότερο έρχεσαι αντιμέτωπος με το μεγέθος της άγνοιας σου.


Τι να λεμε έζησα ένα δράμα.

Γιατί όσο και να μη θες, όσο κατι το ψάχνεις όλο και κατι δε σ' αρεσει.

Άσε που μου κόλλησε να το πάρω πορτοκαλί, δεν ξέρω γιατί, αλήθεια λέω.
Μετά, όμως, να ξεχάσω τη μικρή διπλωτή μου αγάπη; Μη νομιζεις, το σκεφτηκα να πάρω δύο, αλλά, αν έπαιρνα δύο, γιατι να μην έπαιρνα και τρία δηλαδή, μηπως είχα καταλήξει δε δύο;
Μετά μου ήρθε ένα μειλ από το φορουμ των φίλων του ποδηλάτου (τέτοια μεγαλεία), πως παιζουν κάτι πολυ ωραια, κλασικα ολλανδικα, γιατί όπως είναι γνωστό οι Ολλανδοι από αγελάδες, τουλίπες και ποδήλατα κάτι σκαμπάζουν.
Για λ'ιγο πίστεψα πως αύτη ήταν η λύση.
Ουτε αυτή ήταν.

Ωσπου κάποια στιγμή, όπως όλα τα δραματα, το ζήτημα λύθηκε από μόνο του. Το είδα και το πήρα. Δεν το μετάνιωσα. Και το καλάθι του το εχει, και τα 100 του λουκέτα, και μια χαρά κοντεύω να το βαρεθώ, ακόμη δεν το πήρα.

Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.