Η καταδίκη στο αιώνιο καλοκαίρι

Δεν ξέρω τι σας λένε εκεί, σε εμάς εδώ πάντως το, γνωστό κατά τα αλλα, περιβαλλοντικό πρόβλημα κάνει τουλάχιστον δύο εξώφυλλα την εβδομάδα, χώρια που κάθε βραδυ ανεξαιρέτως εξομολογούμαστε δημόσια τις αμαρτίες μας σε όλα τα δελτία ειδήσεων και λέμε πως δεν κάνουμε τίποτα για να τηρήσουμε το πρωτόκολλο του Κιότο που με τόσο πάθος υπογράψαμε (σχεδόν) όλοκληρος ο πρώτος κόσμος, εξαιρούνται η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Αυστραλία.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Πριν από 35 χρόνια αρχίσαμε οι υπογράφοντες να πέρνουμε πρέφα πως κάτι δεν πάει καλά.
Είκοσι χρόνια αργότερα το 1992, είπαμε τελικά πως πράγματι τα πράγματα πάνε απο το κακό στο χειρότερο, το ξέρουμε εδώ και 20 χρόνια, αλλά δεν προκάμαμε να κάνουμε τίποτα.
Έκτοτε, λέμε πάνω κάτω το ίδιο.
Εδώ και λίγο καιρό, συνεχίζοντας να κάνουμε το ίδιο, κάνουμε τρεις μετάνοιες πριν πέσουμε για ύπνο, ανακυκλώνουμε μανιωδώς άθικτα μπουκάλια απο κρασί, όλες τις εκτυπώσεις της ίδια εικόνας ώσπου να μας πετύχει το RGB, και, οι πλέον ευαίσθητοι από εμάς, κάνουμε ντους μάζι με το γκόμενο, ή ακόμα "υιοθετήσαμε" ένα παιδάκι από τον τριτο κόσμο, δηαδή του στέλνουμε 10 ευρώ το μήνα και το βοηθάμε να ακολουθήσει τα βήματα του θετού του γονέα.

Άκουσα από φίλη, πως αυτή τη στιγμη υπάρχει λίστα αναμονής ενός έτους για να υιοθετήσεις ένα τριτοκοσμικο παιδακι και να κάνεις την καλή σου πράξη (ή τουλάχιστον το κομμάτι σου).

Κι αναρωτιέμαι: Δεν υπάρχουν πια παιδάκια που έχουν την ανάγκη μας, μάλλον όχι. Μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ.

Κι ενώ το δοχείο όπου συλλέγουμε το χρησιμοποιημένο λάδι (που δε ρίξαμε στην αποχέτευση για να σώσουμε καμιά σταγόνα νερό) κόντεύει να γεμίσει, μαθάινουμε το εξής: η αλλαγή του κλίματος είναι πλέον αναπόφευκτη. Αν και ο Αλ Γκορ κανει κι αυτός από την πλευρά του ό,τι μπορεί, τα πάντα δείχνουν πως αυτή η γουνιτσα τελικά θα μας μείνει λίγο αχρησιμοποίητη, ενώ αν συνεχίσουμε έτσι θα ψηθούμε σαν κοτόπουλα.

Ας μου πει κάποιος τελικά, μπορούμε να κάνουμε κάτι, ή να γραφτώ στη λίστα αναμονής;