wallace+gromit

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλα τελευταία, όλο και λιγότερες ταινίες με συγκινούν. Ίσως φταιει κιολας που διαμενω στην αλλοδαπη και αναγκαζομαι να κανω μεταφραση με αποτελεσμα να χανομαι κάπως σε αυτή.
Δεν ξερω μήπως απλώς δεν καταλαβαίνω. Αν και ντρεπομαι λίγο, θα παραδεχτώ πως ο ασιατικος κινηματογράφος δεν είναι και το καλυτερό μου, με κουράζει λίγο όλη αυτή η ποιηση, όλο αυτό το επίπεδο, αυτή κουλτουρα, αυτό το συνεχες ακατανόητο θρόισμα που βγαίνει απο το στόμα των πρωταγωνιστών. Εδω, στην Ιβηρικη, βέβαια, παίζει και η επιλογή να απολαυσεις και τα ισπανικά τους, αλλα είναι μια λύση που γενικά, δε συνισταται. Ας μην ειμαι, ωστοσο αδικη. Κι ας μη γενικολογω. Μερικές ταινίες μου αρεσαν πολύ. Αλλα ολη αυτή η ομαδική επιδρομη, απλά, δεν είναι για μενα.
Τωρά, μετά απο τόσα παντελόνια που έλιωσα στο Στουντιο και στο Αστυ, επι σειρά ετών, δεν μπορώ και να το ριξω αποκλειστικά στο χολυγουντ.
Θυμαμαι με νοσταλγια εκείνο τον καιρο που απολαμβανα το μωρο της Μακον και αναρωτιέμαι γιατι δε πειθομαι, με τιποτα όμως, να επαναλαβω το εγχείρημα.
Τελος πάντων, κυριως αισθανομαι απογοητευμενη απο τον ευρωπαικο κινηματογραφο και ευθαρσως δηλωνω πως δε μου αρεσε το mar adentro (η θαλασσα μέσα μου) κι ουτε και τιποτα αλλο τελευταια, εξαλλου.
Τωρα, αν κατι καταφερει να μου ξυπνησει καποιο βαθυτερο συναισθημα, περα απο ακατανικητη υπνηλία, θα είναι, κατα καποιο τροπο γιατι με σοκαρει. sin city για παραδειγμα. Old boy επισης. Δεν είναι όμως και για καθε μέρα αυτα τα πραγματα, που να τα βρεις, κιολας, εξαλλου.
Ασε που βαριεμαι φρικτα την τηλεοραση. Αδυνατον να με καθηλωσει. Να τα καταφερω να συγκεντρωθω, στοιχειωδως έστω. Τιποτα. Απο την εποχη του Ντολτσε Βιτα... Το τελευταίο μου, τηλεοπτικά αφιερωμενο, εγκεφαλικο κύτταρο πεθανε, όταν γεννήθηκε το μωρό της Ντοριτας.
Τι να γινει λοιπον, παραδεχομαι πως τελευταια αποφευγω τις ταινιες προβληματισμου, θέλοντας και μη, κι ετσι τουλαχιστον ξερω τις προσδοκίες μου. Εχω γινει λιγο ποκεμον. Δε μ' αρεσει αλλα υπαρχουν και χειροτερα (πχ το broken flowers).

Eίδα, λοιπον, τελευταία το wallace+gromit. Μου αρεσε πολυ, αν και εκανα τη δυσκολη. Συνοψίζεται στο εξής κλισέ "σημασία στη λεπτομέρεια".

Πολυ συνεπης στις προθεσεις της, ταινια. Ο Wallace ειναι εξολοθρευτης κουνελιων, και μάλιστα με φιλοζωικο τροπο, και ιδιοφυια στο επαγγελμα του (μπραβο). Ο Gromit ειναι πιστος φιλος και συνεργατης (και σκυλος). Οι δυο τους προστατεύουν την πόλη από τις κουνελοεπιθεσεις ενοψει της μεγαλης γιορτης του ζαρζαβατικου στην επαυλη Τοτινγκτον, της ομονυμης λαίδης Τοτινγκτον. Το σεναριο σχεδον ανυπαρκτο, ηλεκτρικη σκουπα για απορροφηση κουνελιων που στη συνεχεια περιθαλπτουν με στοργη οι ιδιοι οι εξολοθρευτες, λαβ στορυ με τη λαιδη και υποτυπωδης περιπλοκη. Ο wallace στην προσπαθεια του να αλλαξει μυαλα στα κουνελια και να τα πεισει να μην τρωνε καροτα, ποτε μην πας εναντια στην (κουνελο)φυση, μετατρεπεται σε ενα απο αυτα, και μαλιστα huge, τις νυχτες με πανσεληνο. Αυτο, ωστοσο, ειναι το λιγοτερο, κλπ, κλπ.

Το εντυπωσιακο είναι πως ολα αυτα γινονται με πλαστελινη και οι λεπτομερειες της καθημερινης ζωης/γκαρνταρομπας/προσωπικοτητας των ηρωων. Η Τοτι είναι ανεπαναληπτη με τα μοντελακια της και οι δαχτυλιες στην πλαστελινη μου προκαλεσαν μια καποια συγκινηση. Μετα, κατα τα γνωστα, φιλια, αγαπη, νικη του καλου. Μια χαρα.

Ενα ευχαριστο απογευμα.

Ακουσα πως είναι έργο τέχνης και παραθέτω το σχολιο, αν και η ίδια αμφισβητώ το περιεχόμενο της λ'εξης τέχνη. Κανενα προβλημα με τη λεξη, απλώς, δε θεωρώ πως οταν λεμε οτι κατι είναι έργο τέχνης, συνεπαγεται πως το σχολιαζουμε θετικα.