Η ζωή μου, ποδήλατο (παρτ 1)

Η ζωή είναι γεμάτη αποφάσεις κι αυτό είναι πολύ σκληρό.

Δε λέω, έγω είμαι, ως άνθρωπος, λίγο αναποφάσιστη.

Και εξηγούμαι:

Στην τετάρτη δημοτικού αποκλείστηκα από το θεατρικό των Χριστουγέννων, γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω αν ήθελα να είμαι λούτρινο αρκουδάκι ή τρενάκι κάτω από το δεντρο (σιγά τους ρόλους δηλαδή), με αποτέλεσμα οι πρόβες να καθυστερούν εξαιτίας μου μια εβδομάδα. (αναποτελεσματική παιδαδωγική μέθοδος)
Όταν πέρασα την πρώτη φορά στην Ξάνθη, όχι μόνο μου πήρε δύο ολόκληρα χρόνια να επιστρέψω στη γενετειρά μου Αθήνα και να γίνω αρχιτέκτων, αλλά και το αποφάσιζα και ξεαποφάσιζα επί 95 ημέρες κάθε μέρα, μετά δακρύων και λυγμών (ηλίθια παιδούλα).

Τα χρόνια πέρασαν και εδώ και μερικές εβδομάδες είμαι αντιμέτωπη με μία ακόμα δύσκολη απόφαση.

Ας πάρουμε όμως τα πραγματα με τη σειρα.

Λίγο το καπιταλιστικό μοντέλο ζωής που απαιτεί να κάνεις κάτι διαρκώς για να αποδείξεις πως δεν πήγαν χαμένοι οι κόποι μιας ζωής εκ μέρους των γονιών, λίγο που είμαι κι εγώ λίγο βαρεμένη και δεν μπορώ να πω σε τίποτα όχι, λίγο ο βιοπορισμός (θλιβερό, αλλά αληθινό, πόσο σε ζηλεύω Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου), ε, αποφάσισα, από όοοοοοοοοοοολα όσα επιτάσσει το σύγχρονο μοντέλο ζωής, να αποκυρήξω το γυμναστήριο. Είχα τέσσερις μήνες να πατήσω και κατάλαβα πως μόνο με το να πληρώνω τη συνδρομή δεν αθλούμουν τελικά.

Μέχρι εδώ όλα καλά.

Από την άλλη έχω και τον Αλ Γκορ, πού θες δε θές σε επηρεάζει. Μου πρότεινε λοιπόν ο Αλ, για τις μετακινήσεις μου, να αγοράσω υβριδικό αυτοκίνητο. Έλα όμως που παρά τις θυσίες των γονιών μου, αυτό είναι αδύνατον (μα κι αυτό το ΙΚΥ, δεν καταλαβαίνει πως με 600 ευρώ το μήνα είναι αδύνατον να αναπτύξει κανείς οικολογική συνείδηση;).

Από την άλλη ηρθε και άνοιξη (σχεδόν, βέβαια, αλλά Κυριακή κοντή γιορτή!). Κρίμα να είμαι χωμένη στα λαγούμια του μετρό, μονο και μόνο γιατί είμαι, μεταξύ άλλων, φτωχή, πλην τίμια φοιτήτρια (ασχετο, αλλά αν κάποια μέρα βρεθώ χωρίς πάσο στην τσέπη, πραγματικά δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω).

Τι τα θες, αποφάσισα πως η λύση στο πρόβλημα μου ήταν να πάρω ποδήλατο, υιοθετώντας το τρίπτυχο: οικολογία, ασκηση, αμελί.

Τις βοηθητικές, βέβαια, χρονια τώρα, δεν τις χρειάζομαι, δεν είμαι όμως και ο Κανελλος Κανελλόπουλος.
Παράλληλα, αυτό το ποδήλατο (που θέλω να αγοράσω) δε θα είναι βεβαια το πρώτο, αλλά το τρίτο μου τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Τα δύο προηγούμενα ατυχήσανε, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν μπόρεσα να τα αγαπήσω κι έτσι το έχω σχεδόν ξεπεράσει.

Ακριβώς το ίδιο, εξάλλου, είχα πάθει και με τις φωτογραφικές μηχανές. Χρειάστηκε να πετάξω δύο στη θάλασσα για να αγορασω την τρίτη και νυν και παντοτινή μου αγάπη. Αυτή τη μέθοδο (πάρε αυτή που σου αρέσει μην κοιτάξεις τίποτα άλλο) μου την πρότεινε, εντελώς τυχαία, μια συμφοιτητρια μου η Ντάρια, αυτή ουτε θα θυμάται ποια είμαι.
Ομολογώ, λίγες φορές έχω διαπιστωσει τη χρησιμότητα μιας συμβουλής που άκουσα. Αυτή είναι μία από τις ελάχιστες αυτές περιπτώσεις.

Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τη συμβολική αξία του γεγονότος, ξεκίνησα το εγχείρημα με αισιοδοξία.

Ποιος να μου έλεγε σε τι μπελάδες μπήκα. Που είσαι Ντάρια να με καμαρώσεις.
Γιατί δε φτάνει μόνο να είσαι διατεθειμένος να πάρεις αυτό που σου αρέσει προσπερνώντας οτιδήποτε άλλο. Πρεπεί να μπορείς με μια σχετική σιγουρια να πεις. "Αυτό μου αρέσει."

Έτσι ξέκινησε ο γολγοθάς μου.

Πρενθεση:
Θα μου πείς εδώ πυρπολήσανε τον άγνωστο στρατιώτη, ο Μητσοτάκης τζουνιορ θέλει να αναθεωρησει το Σύνταγμα, η Προμηθέα, με το ονομα, πήγε να αφορίσει τον ίδιο το Βαρθολομαιο κι εσύ σκας για ένα ποδήλατο;

Δικιο έχεις.

Μήπως το θέλω;

Τέλος πάντων, πίσω στο δράμα μου.
Αρχή των πάντων ο προσδιορισμός των αναγκών και η έρευνα αγοράς, τα μάθαμε στην
οικιακή οικονομία. Φευ!
Τι χρειαζομαι;
Ένα ποδηλατακι έτσι ανετο και με μεγαλες ρόδες και καλαθι για τα λουλουδια και την εφημερίδα, ή μήπως ένα από αυτά τα μικρά που διπλώνουν και γινονται μια σταλια μεσα σε 15 μόνο δευτερόλεπτα και είναι τόσο urban.
Πρώτο μεγάλο δίλημμα, πρώτο μεγαλο δράμα.
Κάνεις μια πρώτη προσέγγιση μέσω ιντερνετ, μαθαινεις και καμια λέξη να πετάς στα μαγαζιά όταν πας κι αποφασίζεις το μικρό: Είναι συμπαθές χρωματιστό, το έχουν ολοι οι αρχιτέκτονες φίλοι σου και αν θές το παίρνεις και στο κρεβάτι σου το βράδυ.
Το λες σε όλους σου τους γνωστούς.
Ο καθένας σου λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Τελικά σε πείθουν (καταραμενη διαλακτικότης) πως έκανες λάθος. Πως αυτά τα μικρά καλά είναι, αλλά και σαν κότες πάνε και μένεις 100 σκαλοπάτια πάνω από τη γη και, κακά τα ψέματα, ποτέ δε θα κοιμαται το ποδήλατο μαζί σου, αμαρτία.
Μισοαπογοητευμένη του δίνεις μια τελευταία ευκαιρία και πας στο μαγαζί.
Χαμένος κόπος.
Από το γραφείο έχεις σταμπάρει το Dahon Boardwalk S1,
είναι το φθηνότερο από τα καλά και σαφώς υστερεί σε σχέση με άλλα.
Απογοήτευση.
Μήπως να ζητήσεις ένα καταναλωτικό δανειο τελικά και να πάρεις το πιο ωραίο του κόσμου, στο χερι καμωμενο, κέντημα. Ή μηπως σε αυτή την περίπτωση, είναι οικονομικότερη λύση το αυτοκίνητο; Υβριδικό πάντα.
Η οικονομία ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, άλλα με ενοχλεί και η παντελής έλλειψη μέτρου (άσχετα που, ως σήμερα έχω κατορθώσει να την εφαρμόσω, μόνο αγοράζοντας σταθέρα το ακριβότερο γάλα του σούπερ μάρκετ). Άσε που ένα συλλεκτικό κομμάτι, όσο να 'ναι, το χρηματοκιβωτιο του θα το θέλει, κι εγώ, απλά και μόνο σκοπέυω να το κλειδώνω στο δέντρο, μέχρι να μου το κλέψουν, όπως τα δύο προηγούμενα.
Αποφάσισα, λοιπον, να συνεχίσω, προσωρινά τη μελέτη των δεδομένων. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού φίλες και φίλοι.
Μελέτη και πληροφόρηση...

(αυτό το έπος συνεχίζεται..)