miralles

Μετα απο εποικοδομητικα σχολια , αποφασισα να δωσω μερικες επεξηγησεις για τον Enric Miralles, just for the record.

Αυτα τα minimal αντικειμενα ειναι στεγαστρα με φωτιστικο. (Avenida Icaria, Βαρκελωνη)

Μπραβο. Εδω τα πηγαμε σαφως καλυτερα (στεγαστρο στο Mercat de santa Caterina, Βαρκελωνη). Αλλα να βρε παιδι μου, μηπως, λεω μηπως, της πεφτει κομματακι μπολικο αυτο το στεγαστρακι της αγορας;

Φλυαρια;;; (Parc Diagonal mar, Βαρκελωνη) Σε μερικα πραγματα, το μεγεθος μετραει... (Parc Diagonal mar, Βαρκελωνη)

Εδω πια αισθανομαι κι εγω λιγο πιο ειδικη... (νεκροταφειο, Igualada) Να χαιρεσαι να πεθανεις. κριμα να μην ειναι σε θεση ο δημιουργος να μας διηγηθει την προσωπικη του εμπειρια.

Θελω επισης να πω πως δεν αισθανομαι ασχημα. Αν πραγματικα ηθελα να θαψω το μακαριτη (αν και στην προκειμενη περιπτωση με προλαβαν αλλοι), θα εδειχνα το Parc dels colors (Mollet del Valles), οπου μιλαμε hardcore καταστασεις. Εξαλλου οι φωτο κολακευουν την (ακομα πιο) σκληρη πραγματικοτητα...

ταφος...

Here lie I by the chancel door;
They put me here because I was poor.
The further in, the more you pay,
But here lie I as snug as they.

(ταφοπετρα στο Devon)

Η διπλωματικη μου εχει ως θεμα την ταφη, το θανατο και τα νεκροταφεια. Ενα θεμα πιο διασκεδαστικο απο οσο φανταζεται κανεις αμεσα.
Και ναι. Δε θα ντραπω να το πω. Μισω το Miralles. Ειναι σπαταλος και υπερφιαλος. Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που το σκεπαζει...

Salvador part 1

Η ταινια λεγεται Salvador και, προσεχως, θα βγει στις αιθουσες...

Πραγματι, ο Salvador δεν ειναι και κουκλος, γι’ αυτο ομως και λεγεται Salvador και οχι Ζιζελ (το σχολιο ειναι αδιαφορο για την εκβαση της ιστοριας).


Σαββατο, 19:00: Ντριν ντριν, το κουδουνι, οχι το τηλεφωνο, οχι το κουδουνι... Σε απταιστα καταλανικα καλουμαστε να απαντησουμε στην εξης ερωτηση-παγιδα: "Εχετε παρκρισμενο συγχρονο οχημα σε εμφανες σημειο του δρομου;" Κατι σκαμπαζω απο τη γλωσσα αλλα, για παν ενδεχομενο, καλω ψυχραιμα τον ιθαγενη. Αλοιμονο, για κατι τετοιες καταστασεις ειναι που χρειαζεται ο αντρας στο σπιτι.

Εχει ως θεμα τη ζωη του αναρχικου Salvador Puig Antic, http://www.esfazil.com/kaos/noticia.php?id_noticia=10726 (ισπανικα, καταλανικα), ο τελευταιος κρατουμενος που εκτελεστηκε στην Ισπανια, επι Φρανκο. Αναρχικος στην ιδεολογια, η αληθεια ειναι, οπως ο υποψιασμενος αμεσως αντιλαμβανεται, πως ο Salvador, επεφτε κομματακι αταιριαστος στο ολοκληρωτικο καθεστως της εποχης. Ετσι, κι ενω, οπως ηθισται να συμβαινει σε αυτες τις περιπτωσεις, δεν ειχε κανει και τιποτα, μια μερα τον πιασανε τον φυλακισανε και τελικα, ουτε λιγο, ουτε πολυ, τον εκτελεσανε. Τον επιασε η αστυνομια, γιατι, λεει, δυο χρονια πριν, μια νυχτα χωρις φεγγαρι, με ομιχλη πυροβολισε και τραυματισε εναν αστυνομικο, κατα αλλους δεν τον πετυχε, αυτος που πυροβολησε, λεμε τωρα. Κατα τα φαινομενα ο Salvador, ειναι το συνηθες θυμα.

Ειμαι συγκινημενη γιατι ολα αυτα, κυριολεκτικα, συνεβησαν εξω απο την πορτα μου...εξω απο τη πορτα μου... Στη γωνια του δρομου. Στα 15 μετρα. Χαλαλι βρε τα 750 ευρω που δινω για αυτο το ερειπιο, τοση ιστορικη σημασια εχει. Τι κι αν η βρυση στο νεροχυτη δουλευει, η μηπως οχι. Τι κι αν η μπανιερα μετατρεπεται σε πισινα μετα τα πρωτα 17 δευτερολεπτα πλυσης (το εχω χρονομετρησει). Εχει αλλα προτερηματα. Τα αξιζει τα λεφτα του... Οι κακες γλωσσες σπευσανε μαλιστα να διαδωσουν πως ο μπακαλης ηταν αυτος που εβαλε τρικλοποδια στο Salvador, αληθεια λεω.

Ολα αυτα, κατα βαθος, εχουν ενδιαφερον. Καπως ετσι μαθαινει κανεις πως στην Καταλονια (η ευρυτερη γεωγραφικη περιοχη της οποιας πρωτευουσα ειναι η Βαρκελωνη, ισως καποιος να μην το ξερει), ο κομμουνισμος ποτε, μα ποτε δεν ευδοκιμησε. Πριν τον εμφυλιο, οι πιο προοδευτικοι, πολιτικα, επιναν νερο στο ονομα του Μπακουνιν κι αυτον το Λενιν ποτε δεν τον πηραν με καλο ματι. Απογονος και ομοιδεατης αυτων, ο Salvador Puig Antic, πληρωσε με τη ζωη του το «βιτσιο» του και, κατι μου λεει, πως μαλλον αδιαφορο του ειναι που, με χρηματοδοτηση, μεταξυ αλλων, της αυτονομης καταλανικης κυβερνησης, ο βιος και η πολιτεια του θα γινουν κοινος γνωστικος τοπος.

Ισως πρεπει τωρα να αναφερω, επισης, πως αυτο που εμεις οι αδαεις αλλοδαποι αβασανιστα αποκαλουμε «Ισπανια», τοσο απλα, ειναι η συναθροιση, για να μην πω η απλη απαριθμιση, 17 αυτονομιων, που λειτουργουν, με καποιες παραλλαγες, οπως οι ΗΠΑ.

Η ιστορια δεν εχει καμια πρωτοτυπια. Ειναι τελειως μπαναλ ολα τα συστατικα της, εκτος, ισως, απο την τρικλοποδια. Δυο οψεις του ιδιου νομισματος. Ο ελεινος δικτατωρ εκτελει αθωους ιδεολογους. Οι κακοι μπατσοι και ο, απο μηχανης θεος, σε αυτη την περιπτωση, χαφιες. Ο ρομαντικος, πλην ομως, αδικημενος και κατατρεγμενος, αναρχικος που αμαρτησε για την ιδεολογια του και οραματιστηκε εναν καλυτερο κοσμο. Η καλη συγχρονη κυβερνηση που σπευδει να αποκαταστησει τη μνημη του. Να επανορθωσει, εστω και αργα, αυτη τη φρικτη αδικια. Να μας ενημερωσει για την υπαρξη ενος (ακομα) νεκρου ηρωα. Ολα αυτα, για τις καλες προθεσεις της ταινιας, δηλαδη, τα μαθαμε απο την παραγωγη, οταν με εγγραφη ανακοινωση προς ολους τους γειτονες, μας ενημερωσε πως η ζωη μας θα βγει λιγακι απο το συνιθισμενο της ρυθμο για μερικες μερες. Και να, εγω, δε θελω να πω τιποτα αλλο. Μονο πως πληττω λιγο στη σκεψη. Στη σκεψη πως αυτη ειναι η προβληματικη της ταινιας εννοω, οχι που θα βγω απο το ρυθμο μου. Σιγα το ρυθμο. Μαστερ κανω. Δεν αλλαζω τον κοσμο εγω...

(συνεχιζεται...)

Salvador part 2

Σαββατο, 19:00: Αχ Salvador... Δεν ειχες τιποτα καλυτερο να κανεις Σαββατο απογευμα; Aντε να κατεβαινω 100 σκαλοπατια (συν 100 της ανοδου, 200) για να μετακινησω τη βεσπα, τι θελανε και αυτοι και την εκσυγχρονισανε. "Nα σου πεταξω τα κλειδια;" Για ανελκυστηρα ουτε λογος, πρωτη φορα βιωσα την εμπειρια να σφαζοναι οι γειτονοι, ποιος θα πρωτομεινει στον ημιωροφο... Anyway, προεχει η ιστορια και η πιστη της αποδοση.

Η δε τεχνη, ακομα πιο πρωτη. Εγκλειστη 72 ωρες μαζι και συσσωμο το οικοδομικο τετραγωνο, να παιρνουμε αδεια απο το σκηνοθετη για να παμε τουαλετα, για οποιαδηποτε μας κινηση που μπορουσε να διαταραξει στο ελαχιστο την κοσμοσυμπαντικη ισορροπια της ευρυτερης γεωγραφικης ζωνης. Οχι να βγαλουμε τα σκουπιδια, να ανακυκλωσουμε βρε παιδακι μου, σε τελικη αναλυση αυτος ο ερμος ο Salvador, για καποια ιδανικα πεθανε ο ανθρωπος. Ουτε να παμε μεχρι το κουτι της εισοδου να παρουμε την αλληλογραφια μας. Μη μας κοψουν το νερο, το ρευμα ας παει στο διαολο. Ναι, τετοιο δραμα... Καμουφλαρισμενη με την παραλλαγη πισω απο το φικο μην τυχον και με παρει η καμερα κι εξω...
Επι 72 ωρες, η γειτονια μεταμφιεσμενη seventies, χυμα τα 2CV και αλλα αναχρονιστικα gadget, χωρια οι διαφημισεις της εποχης, οι αφισες, οι τηλεφωνικοι θαλαμοι, τα γραμματοκιβωτια με την ξορκισμενη ισπανικη σημαια.

Κι εμεις... Μα να μη μας δωσουν κι εμας απο μια καμπανα κοτλε (αυγουστο μηνα), να ξαμοληθουμε χαρουμενα και να συμμετεχουμε σε αυτη τη συλλογικη προσπαθεια...Τετοιο τζερτζελο εξω απο την πορτα μου και να μην μπορω ουτε τα 15 λεπτα της δημοσιοτητας που μου αναλογουν να διεκδικησω; Χεστηκα καλε μου σκηνοθετη, που επιτρεπεται να καθομαι σιωπηλη στη γωνια να βλεπω πως το κανετε. Ακομα και ενας ασχετος (οχι εγω) μπορει να καταλαβει πως στη Βαρκελωνη το πιο ευκολο πραγμα ειναι να σπουδασεις κινηματογραφο, πιο απλο απο το να πας στο ζουπερμαρκετ. Οοοοχι. Δε θα σου δωσω καμια σημασια. Για να μαθεις εσυ. Και μετα θα ανεβασω πρωτη ον λαιν, αμονταριστα πλανα (τετοια αποκλειστικοτητα)

menorca

cine, Ο Τσαρλυ και το εργοστασιο της σοκολατας και αλλες αποψεις

Ενα αλλο ζητημα που θα ηθελα να πραγματευτω σημερα που βαριεμαι (παλι) να πιασω την κατακαημενη τη διπλωματικη μου, ειναι ο κινηματογραφος (να και μια φορα που καλυτερα να μην μπαινουν τονοι, να διαβαζει ο,τι θελει ο καθενας). Ο τοπος μονιμης κατοικιας μου βρισκεται στην αλλοδαπη κι ετσι ειδα αυτη την ταινια που υποθετω θα μεταφραζεται ετσι "Ο Τσαρλυ και το εργοστασιο της σοκολατας".Παιζει ο Johnny Depp, του οποιου πιστη φαν κατορθωσα να παραμεινω απο την εποχη του 21 jumpstreet, παρα τον ξεριζωμο μου και λοιπα δραματα.

Η ταινια εμπιπτει στα κινηματογραφικα παραμυθια και ειμαι πολυ χαρουμενη που την ειδα, γιατι καιρο ειχα να δω κατι τοσο χαρωπο και φρεσκο και αισιοδοξο. Καλο και το σινσιτι, και πολυ καλο μαλιστα http://tekmirio.blogspot.com/2005/07/sin-city.html, αλλα λιγο το πριονισμα του κεβιν, λιγο ο λυκος που τον ξεκοκαλισε, λιγο ο Bruce αιωρουμενος στο κλουβι του αδικημενος και ηλικιωμενος, ειχα κι εγω την ορεξη για κατι πιο αναλαφρο, πιο ευπεπτο, πιο χαζοχαρουμενο ρε αδερφε. Και το βρηκα σε αυτη την ταινια, την οποια και συνιστω.

Ο Τσαρλυ ειναι ενα μικρο και φτωχο αγορακι, που η τυχη του χαμογελασε για τα καλα. Παροτι τρωει τρεις σοκολατες το χρονο, μαξιμουμ, πετυχε ενα απο τα πεντε χρυσα εισητηρια, που του επιτρεπει να επιστεφθει, μαζι με αλλα τεσσερα, πιο κακομαθημενα παιδακια, το εργοστασιο του willy wonka. Κι οχι μονο αυτο. Ο Τσαρλυ ειναι ο πιο τυχερος απο τους πεντε, με αποτελεσμα να γινει και ο κληρονομος του willy wonka.

Διαβαινουμε με τη συνοδεια των κηδεμονων μας τη μεγαλη καγκελοπορτα. κατι σαν τον καθρεφτη στη "Αλικη στη χωρα των θαυματων", οχι στο τοσο ψαγμενο ομως. Η επισκεψη στο εργοστασιο γινεται η αφορμη να γνωρισουμε καλυτερα και τους δυο ηρωες, καθως και να εχουμε μια μεταμοντερνα αποψη σχετικα με τη βιομηχανικη παραγωγη σοκολατας και ζαχαρωτων. Μια χαρουμενη μικροκοινωνια, με κατοικους τους λιλιπουτειους ουμπα λουμπα. Τα εχει ολα. Κλαδο ερευνας, νοσοκομειο, ψυχοθεραπεια, που λεμε "ο εργοδοτης διπλα στον εργαζομενο". Μιλαμε για κοινωνικη προνοια, οχι αστεια. Παραλληλα το τοπιο ειδυλλιακο. Λιγο το ποταμι απο ρευστη σοκολατα, λιγο ο καταρρακτης, λιγο που ολα ειναι λαχταριστα και φαγωσιμα, λιγο οι ουμπα λουμπα, θυμηθηκα την ευτυχισμενη εποχη των στρουμφακιων και μου ανοιξε και η ορεξη, ανιχνευεται, δηλαδη μια γλυκια νοσταλγια.

Ο Johnny Depp, με αξεπεραστο καρεδακι, ειναι ο ιδιορρυθμος willy wonka, επιχειρηματιας και ξεναγος, που καταφερνει να συμφιλιωθει με το μακρινο παρελθον και να αποκτησει ενα φιλο και συνεργατη. Τα πραγματα καμια φορα ειναι πιο απλα απο οσο φανταζομαστε. Οι ουμπα λουμπα, εργατες και κατοικοι του εργοστασιου, προσφερουν ολες τους τις υπηρεσιες για λιγους κοκκους κακαο και ειναι και πανευτυχεις (οχι σαν κατι αλλους που σιχτιριζουν τα αφεντικα τους, επειδη εχουν τους λογους τους). Ειναι πανομοιοτυποι στη μουρη (κομμουνιστικος υπαινιγμος;, μπα, δε νομιζω)και προσφερουν παντος ειδους υπηρεσιες, συμπεριλαμβανομενης και ψυχολογικης υποστηριξης (ναι, εδω ο ανισσοροπος ειναι ο εργοδοτης, δεν ειναι ο χ εργαζομενος που υποστηριζει πως ο βασικος μισθος, σσ 650 ευρω, τον υποχρεωνει να ζει με τους γονεις του ως τα βαθια γεραματα).

Το βασικοτερο προσον της ταινιας ειναι οτι σου δινει την αισθηση πως μαζευτηκαν ολοι ενα απογευμα και τη γυρισαν, ειναι πολυ φρεσκια και ξεκουραστη, με ενα σωρο συντομα σουρεαλ σχολια, που της δινουν προσωπικοτητα και στυλ.

Αξιοσημειωτο ειναι επισης οτι ο willy wonka καταφερνει να πετυχει στο χωρο της ζαχαροπλαστικης παρα τις αντιρρησεις του οικογενειακου του περιβαλλοντος. Ο οδοντιατρος πατερας του απαγορευε την καταναλωση ζαχαρης, χωρια που του ειχε στησει και μια σκαλωσια της βιοσωλ στη μουρη. (ορθοδοντικη, ναι, τωρα το λενε smile design). Κριμα να μην εχω δει την ταινια 10 χρονια πριν, οταν η μαμα μου δεν καταφερνε να συγρατησει τα δακρυα χαρας που της προκαλουσε η εισοδος μου στο μετσοβιο... Αχ μαμα, αν ηξερες που εμπλεκες...

Βαθμολογια 8 στα 10. Πολυ καλα δηλαδη, αν και πολυ φοβαμαι πως τελευταια ειμαι επικινδυνα επιεικης...7 παντως σ ι γ ο υ ρ α, αυστηρα, αυστηρα.

Tip: προκαλει και υποτυπωδεις προβληματισμους. Εμενα αραγε το παιδακι μου θα αγαπαει τη μαμα του και το μπαμπα του οπως ο Τσαρλυ και θα ειναι αξιο οπως ο willy wonka, η θα ειναι μαλακισμενο σαν τη Βερουκα (και θα πρεπει και να προβληματιζεται και για την τιμη της ντοματας απο πανω, γιατι, κακα τα ψεματα, το πονυ, δυσκολα θα το αποκτησει...)

kolokithopita

Αισθ'ανομαι μια αμηχαν'ια, αν και ε'ιμαι πεπεισμενη πως εχω πολλ'α να προσφ'ερω,γιατ'ι;το αλλοδαπ'ο μου πληκτρολογιο αρνειται να βαλει τονους, βαζει μονο τ`ονους , δυσκολευοντας ακομα περισσοτερο τη ζωη μου... Θα γραψω μια συνταγ'η. Για αρχ'η. Για να σας κερ'ασω και κ'ατι(φτιαξ' το μονος σου). Ελπιζω να ειναι η συνταγ'η της επιτυχ'ιας...


κολοκυθοπιτα

υλικα (οικοδομων)
2 κολοκυθια ψιλοκομμενα
1 γιαουρτι στραγγιστο
2 αβγα
50γρ γαλα
1 ετοιμο φυλλο βεργας (που να ανοιγεις τωρα;)
3 φρεσκα κρεμμυδακια ψιλοκομμενα
1 ματσακι μεντα 'η δυοσμο ψιλοκομμενο
λαδι ελιας εξτρα παρθενο (τιποτα λιγοτερο)
80 γρ τυρι της αρεσκειας μας, πχ κεφαλογραβιερα
αλατι, πιπερι

εκτελεση (εν θερμω)
Αλειφουμε ενα ταψι με λαδι και ξαπλωνουμε, ανασκελα, το μανακριβο φυλλο βεργας. Δεν το κακομαθαινουμε δινοντας του περισσοτερη σημασια επι του παροντος. Κατοπιν παιρνουμε ενα μεγαλο (και σιγουρο) τηγανι. Ριχνοθμε λιγο λαδι και το καιμε με υπομονη. Ριχνουμε πρωτα το κρεμμυδι, χαμηλωνουμε τη φωτια και κατοπιν προσθετουμε τα κολοκυθακια, τα αλατιζουμε, τα σκεπαζουμε και περιμενουμε υπομονετικα να μαλακωσουν, ανακατευοντας που και που. Οταν πια μαλακωσουν, ειναι ζητημα λεπτων, προσθετουμε το δυοσμο και ανακατευουμε παλι. Σε 3 λεπτα (ουτε λιγοτερο, ουτε περισσοτερο) προσθετουμε τα αβγα χτυπημενα, μαζι και με το γαλα. Ανακατευουμε ζωηρα, κατεβαζουμε απο τη φωτια και προσθετουμε το γιαουρτακι και το τυρι. η γεμιση ειναι ετοιμη. Τη απλςνουμε στοργικα στο φυλλο, σφραγιζουμε και φουρνιζουμε επι 30-40 λεπτα σε προθερμασμενο φουρνο στους 200.

Ελπιζω να επιασε...