Ο γνωστός κύριος Δοξιάδης

Αγαπημένες μου φίλες, ας μιλήσουμε σήμερις για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Μέρες που είναι βρίσκομαι κι εγώ στη γενέτειρα μου, την αγαπημένη μου Αθήνα, όπου τα πέρναω θαυμάσια. Ταλαιπωρούμαι στην κίνηση, δε βρίσκω να παρκάρω, στριμώχνομαι στο τρόλλεϋ, με αφήνει το ταξί μισή ώρα με τα πόδια από το σπίτι (μα που βρήκες κι εσύ να μείνεις κοπέλα μου). Τελος πάντων στις διακοπές όλα αυτά αντιμετωπίζονται με καλύτερη διαθεση, ειδίκα όταν όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι η καθημερινότητά σου, το αντίθετο. Είναι αυτό ακριβώς που σου έχει λείψει...
Η αθήνα στα μάτια του ξενιτεμένου τέκνου είναι πολιτιστική μητρόπολη, με την Ερμού σε ρόλο Oxford Street και το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς ως MACBA σε κάνει να αισθάνεσαι σα στο σπίτι σου...

Για το κτίριο δε θα πω πόλλα. Άνετα νομιζω συμπεριλαμβάνεται στα δέκα πιο ωραία κτίρια της Αθήνας (ως ειδικός μιλάω και ιδιαίτερα μου αρέσουν οι όψεις) κι αν κάποιος έχει αντιρρήσεις, νομίζω πως υπερβάλλει (κι ας μας πει και που υστερεί, τέλος πάντων). Politically correct (με το αιθριάκι του, την επενδυσούλα του, τα παστέλ χρωματάκια του) είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες του σύγχρονου Έλληνα, έχοντας όλους του του χώρους λίγο τσιγκουνεμένους (εκθεσιακούς χώρους, αίθριο, φουαγιέ), αλλά πωλητήριο και καφέ κατάλληλα και για συνεστιάσεις, γάμους, βαφτίσια κλπ. Είναι έργο της Μαρίας Κοκκίνου και του συζύγου της Ανδρέα Κούρκουλα, που ήταν και καθηγητής μας στο Πολυτεχνείο και αδερφός της ελληνίδας ηθοποιού-πολιτικού Ελένης Κούρκουλα, γνωστής στο ευρύ κοινό (μιας κάποιας ηλικίας πια) από τον αξέχαστο ρόλο της Σελήνης στην καθημερινή σειρά Λάμψη (στο πλευρό της Δανδουλακη&Co).

Η διαδρομή προς το κτίριο είναι για να βλαστημάς λίγο, ο δημόσιος χώρος ήταν και παραμένει ένα θεματάκι πονεμένο όσο και πολυφορεμένο.
Εν πάσει περιπτώσει, συμβιβάζεσαι με τη διαδρομη αξονικά στην οδό Πειραιώς (δεν είναι πεζοδρομημένη), για πεζοδρόμια ούτε λόγος, 50 εκατοστά και πολύ σου είναι (συγνώμη, δημοσιο είναι το κτίριο;). Συμβιβάζεσαι και με τη θέα "Μυλωνάς σιδηρικά-χρώματα", αυτά έχει το Σόχο.
Στις αναπλάσεις εξάλλου συνηθίζεται να ξεκινάει κανείς το σπίτι από το ταβάνι.
Κανουμε πρώτα το κτιριάκι και όταν πια αρχίσουν να συρρέουν ορδές πληθυσμού, κάνουμε και το μετρό. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Περπάτα για την ώρα στη μέση του δρόμου κι έχει ο Θεός.

Μέχρι εδώ όλα καλά.
Το συγκεκριμένο μουσειο φιλοξένει στους χώρους του το εξής ενδιαφέρον: Η οικιστική του Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη και η αρχιτεκτονική της εντοπίας, με συνδιοργανωτές το Ίδρυμα Κωνσταντίνου και ΄Εμμας Δοξιάδη.
"Η έκθεση ήταν πάρα πολύ ωραία και πολύ καλοστημένη και ξόδεψα μπόλικη ώρα εκεί"
Κι εγώ το ίδιο.
Η έκθεση ενδιαφέρουσα, ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όμως η άγνοια για το έργο αυτού του ανθρώπου.
Πραγματικά θα πίστευα πως είναι δικό μου το λάθος, πως δε θυμάμαι καλά, αλλά, κι εγώ το Δοξιάδη, κάπως ξώφαλτσα το θυμάμαι, από την ιστορία του 8ου εξαμήνου και μόνο θυμάμαι κάτι σχόλια των γονιών μου όταν μια φορά ειχαν πει κάτι για τις προτάσεις για το νέο αεροδρόμιο της Αθήνας, οι άνθρωποι είναι άσχετοι με την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία και οτιδήποτε σχετικό...
Όλα καλά λοιπόν κι εμένα μου έμειναν μια απορία και ένα συμπέρασμα.
Ο άνθρωπος αυτός είχε ένα σπανιότατο προσόν για Έλληνας αρχιτέκτονας. Παγκόσμια φήμη. Projects σε όλο τον κόσμο (μεταξύ άλλων αυτό για την πόλη Ισλαμαμπαντ στο Πακιστάν), γενναίες προτάσεις (το νέο αεροδρόμιο στη Μακρόνησο, αντί για τα Σπάτα και οδική σύνδεση της Μακρόνησου με την Αθήνα), οργάνωση συμποσίων για πολλά χρόνια στη Δήλο με τη συμμετοχή κορυφαίων προσωπικοτήτων του χώρου (πχ Giedion)...
Κι επειδή ο Δοξιάδης ήταν βασικά πολεοδόμος, αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το πάθος του και οι συγχρονές παράμετροι που προτεινε για την οργάνωση των νέων πόλεων, όπως για παράδειγμα ο χρόνος, το αυτοκίνητο, το στρες. Κι όλα αυτά σε διαγράμματα, με μεθοδολογία, με όραμα. Μια προσπάθεια να δει λίγο πιο πέρα, με μεριμνα, με τη σκέψη στον άνθρωπο. Με όραμα.

Ύστερα, η ίδια η έκθεση. Η μακέτα ολόκληρης της Αττικής σε κλίμακα 1/20000. Η περιέργειάτου να δει και να δείξει τον τόπο. Καταλάβαινες από αυτό και μόνο το αντικείμενο πως είχε ένα στρατό ανθρώπους στη δούλεψή του... Ένα μέγαλο γραφείο που υποστηριζόταν και από άλλα γραφεία στο εξωτερικό.

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή όχι κάποιος μαζί του (εγώ για πράδειγμα τον κατάλογο δεν τον αγόρασα), νομίζω δεν περνάει και απαρατήρητος...
Έτσι κι εγώ τι να πω... Αισθάνομαι σα να σπούδασα σκηνοθεσία, να μου τα πρηξαν επί σειρά ετών (και να πεις πως πέρασα και δεν ακούμπησα, τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου, ακόμα με θυμούνται στη γραμματεία) με το Φασουλή (καλός, χρυσός ο άνθρωπος) και να τους ξέφυγε να αναφερουν τον Κώστα Γαβρά.

Κρίμα...