Salvador part 2

Σαββατο, 19:00: Αχ Salvador... Δεν ειχες τιποτα καλυτερο να κανεις Σαββατο απογευμα; Aντε να κατεβαινω 100 σκαλοπατια (συν 100 της ανοδου, 200) για να μετακινησω τη βεσπα, τι θελανε και αυτοι και την εκσυγχρονισανε. "Nα σου πεταξω τα κλειδια;" Για ανελκυστηρα ουτε λογος, πρωτη φορα βιωσα την εμπειρια να σφαζοναι οι γειτονοι, ποιος θα πρωτομεινει στον ημιωροφο... Anyway, προεχει η ιστορια και η πιστη της αποδοση.

Η δε τεχνη, ακομα πιο πρωτη. Εγκλειστη 72 ωρες μαζι και συσσωμο το οικοδομικο τετραγωνο, να παιρνουμε αδεια απο το σκηνοθετη για να παμε τουαλετα, για οποιαδηποτε μας κινηση που μπορουσε να διαταραξει στο ελαχιστο την κοσμοσυμπαντικη ισορροπια της ευρυτερης γεωγραφικης ζωνης. Οχι να βγαλουμε τα σκουπιδια, να ανακυκλωσουμε βρε παιδακι μου, σε τελικη αναλυση αυτος ο ερμος ο Salvador, για καποια ιδανικα πεθανε ο ανθρωπος. Ουτε να παμε μεχρι το κουτι της εισοδου να παρουμε την αλληλογραφια μας. Μη μας κοψουν το νερο, το ρευμα ας παει στο διαολο. Ναι, τετοιο δραμα... Καμουφλαρισμενη με την παραλλαγη πισω απο το φικο μην τυχον και με παρει η καμερα κι εξω...
Επι 72 ωρες, η γειτονια μεταμφιεσμενη seventies, χυμα τα 2CV και αλλα αναχρονιστικα gadget, χωρια οι διαφημισεις της εποχης, οι αφισες, οι τηλεφωνικοι θαλαμοι, τα γραμματοκιβωτια με την ξορκισμενη ισπανικη σημαια.

Κι εμεις... Μα να μη μας δωσουν κι εμας απο μια καμπανα κοτλε (αυγουστο μηνα), να ξαμοληθουμε χαρουμενα και να συμμετεχουμε σε αυτη τη συλλογικη προσπαθεια...Τετοιο τζερτζελο εξω απο την πορτα μου και να μην μπορω ουτε τα 15 λεπτα της δημοσιοτητας που μου αναλογουν να διεκδικησω; Χεστηκα καλε μου σκηνοθετη, που επιτρεπεται να καθομαι σιωπηλη στη γωνια να βλεπω πως το κανετε. Ακομα και ενας ασχετος (οχι εγω) μπορει να καταλαβει πως στη Βαρκελωνη το πιο ευκολο πραγμα ειναι να σπουδασεις κινηματογραφο, πιο απλο απο το να πας στο ζουπερμαρκετ. Οοοοχι. Δε θα σου δωσω καμια σημασια. Για να μαθεις εσυ. Και μετα θα ανεβασω πρωτη ον λαιν, αμονταριστα πλανα (τετοια αποκλειστικοτητα)