Salvador part 1

Η ταινια λεγεται Salvador και, προσεχως, θα βγει στις αιθουσες...

Πραγματι, ο Salvador δεν ειναι και κουκλος, γι’ αυτο ομως και λεγεται Salvador και οχι Ζιζελ (το σχολιο ειναι αδιαφορο για την εκβαση της ιστοριας).


Σαββατο, 19:00: Ντριν ντριν, το κουδουνι, οχι το τηλεφωνο, οχι το κουδουνι... Σε απταιστα καταλανικα καλουμαστε να απαντησουμε στην εξης ερωτηση-παγιδα: "Εχετε παρκρισμενο συγχρονο οχημα σε εμφανες σημειο του δρομου;" Κατι σκαμπαζω απο τη γλωσσα αλλα, για παν ενδεχομενο, καλω ψυχραιμα τον ιθαγενη. Αλοιμονο, για κατι τετοιες καταστασεις ειναι που χρειαζεται ο αντρας στο σπιτι.

Εχει ως θεμα τη ζωη του αναρχικου Salvador Puig Antic, http://www.esfazil.com/kaos/noticia.php?id_noticia=10726 (ισπανικα, καταλανικα), ο τελευταιος κρατουμενος που εκτελεστηκε στην Ισπανια, επι Φρανκο. Αναρχικος στην ιδεολογια, η αληθεια ειναι, οπως ο υποψιασμενος αμεσως αντιλαμβανεται, πως ο Salvador, επεφτε κομματακι αταιριαστος στο ολοκληρωτικο καθεστως της εποχης. Ετσι, κι ενω, οπως ηθισται να συμβαινει σε αυτες τις περιπτωσεις, δεν ειχε κανει και τιποτα, μια μερα τον πιασανε τον φυλακισανε και τελικα, ουτε λιγο, ουτε πολυ, τον εκτελεσανε. Τον επιασε η αστυνομια, γιατι, λεει, δυο χρονια πριν, μια νυχτα χωρις φεγγαρι, με ομιχλη πυροβολισε και τραυματισε εναν αστυνομικο, κατα αλλους δεν τον πετυχε, αυτος που πυροβολησε, λεμε τωρα. Κατα τα φαινομενα ο Salvador, ειναι το συνηθες θυμα.

Ειμαι συγκινημενη γιατι ολα αυτα, κυριολεκτικα, συνεβησαν εξω απο την πορτα μου...εξω απο τη πορτα μου... Στη γωνια του δρομου. Στα 15 μετρα. Χαλαλι βρε τα 750 ευρω που δινω για αυτο το ερειπιο, τοση ιστορικη σημασια εχει. Τι κι αν η βρυση στο νεροχυτη δουλευει, η μηπως οχι. Τι κι αν η μπανιερα μετατρεπεται σε πισινα μετα τα πρωτα 17 δευτερολεπτα πλυσης (το εχω χρονομετρησει). Εχει αλλα προτερηματα. Τα αξιζει τα λεφτα του... Οι κακες γλωσσες σπευσανε μαλιστα να διαδωσουν πως ο μπακαλης ηταν αυτος που εβαλε τρικλοποδια στο Salvador, αληθεια λεω.

Ολα αυτα, κατα βαθος, εχουν ενδιαφερον. Καπως ετσι μαθαινει κανεις πως στην Καταλονια (η ευρυτερη γεωγραφικη περιοχη της οποιας πρωτευουσα ειναι η Βαρκελωνη, ισως καποιος να μην το ξερει), ο κομμουνισμος ποτε, μα ποτε δεν ευδοκιμησε. Πριν τον εμφυλιο, οι πιο προοδευτικοι, πολιτικα, επιναν νερο στο ονομα του Μπακουνιν κι αυτον το Λενιν ποτε δεν τον πηραν με καλο ματι. Απογονος και ομοιδεατης αυτων, ο Salvador Puig Antic, πληρωσε με τη ζωη του το «βιτσιο» του και, κατι μου λεει, πως μαλλον αδιαφορο του ειναι που, με χρηματοδοτηση, μεταξυ αλλων, της αυτονομης καταλανικης κυβερνησης, ο βιος και η πολιτεια του θα γινουν κοινος γνωστικος τοπος.

Ισως πρεπει τωρα να αναφερω, επισης, πως αυτο που εμεις οι αδαεις αλλοδαποι αβασανιστα αποκαλουμε «Ισπανια», τοσο απλα, ειναι η συναθροιση, για να μην πω η απλη απαριθμιση, 17 αυτονομιων, που λειτουργουν, με καποιες παραλλαγες, οπως οι ΗΠΑ.

Η ιστορια δεν εχει καμια πρωτοτυπια. Ειναι τελειως μπαναλ ολα τα συστατικα της, εκτος, ισως, απο την τρικλοποδια. Δυο οψεις του ιδιου νομισματος. Ο ελεινος δικτατωρ εκτελει αθωους ιδεολογους. Οι κακοι μπατσοι και ο, απο μηχανης θεος, σε αυτη την περιπτωση, χαφιες. Ο ρομαντικος, πλην ομως, αδικημενος και κατατρεγμενος, αναρχικος που αμαρτησε για την ιδεολογια του και οραματιστηκε εναν καλυτερο κοσμο. Η καλη συγχρονη κυβερνηση που σπευδει να αποκαταστησει τη μνημη του. Να επανορθωσει, εστω και αργα, αυτη τη φρικτη αδικια. Να μας ενημερωσει για την υπαρξη ενος (ακομα) νεκρου ηρωα. Ολα αυτα, για τις καλες προθεσεις της ταινιας, δηλαδη, τα μαθαμε απο την παραγωγη, οταν με εγγραφη ανακοινωση προς ολους τους γειτονες, μας ενημερωσε πως η ζωη μας θα βγει λιγακι απο το συνιθισμενο της ρυθμο για μερικες μερες. Και να, εγω, δε θελω να πω τιποτα αλλο. Μονο πως πληττω λιγο στη σκεψη. Στη σκεψη πως αυτη ειναι η προβληματικη της ταινιας εννοω, οχι που θα βγω απο το ρυθμο μου. Σιγα το ρυθμο. Μαστερ κανω. Δεν αλλαζω τον κοσμο εγω...

(συνεχιζεται...)