Ε, οχι

Ε, οχι, λοιπόν, το παρακανα πάλι, είναι δυνατόν δυο μήνες και ουτε φωνή ούτε ακρόαση; Θα μου θυμώσω.. Τινα κάνεις όμως; Περναει τοσο γρηγορα ο καιρος...

Λοιπόν για αυτό το δυναμικό καμ μπακ, κι εν όψει γιουροβίζιον, θα γράψω μια ωραία συνταγή που έχω διασκευ'ασει από το γαστρονόμο της καθημερινης:

Μπαϊ δε γουεϊ, τι έπαθαν όλα τα κυριακατικα ένθετα κι άλλαξαν γραφίστες; Είναι που είναι όλο και πιο ανυπόφορα, έτσι νομίζουν γίνεται η ανανέωση;

Αντι να κοιτάξουν λίγο τι κάνει η Μαντόνα και να αφήσουν τη γκρίνια και την προγονολατρία, γραφουν ελόγια στον εαυτό τους και αρνούνται να μάθουν από τα λάθη τους, μεγάλη αμαρτία... Το βημαγκαζίνο δε, ξεπέρασε κ'αθε προσδοκία. Πρωτα από όλα δε λέγεται πια BHMAgazino, αλλά BHMagazino, τέτοια μετριοφροσύνη, ριζικη αλλαγη, τρομαξα να καταλάβω ποιο περιοδικό είναι. Προσθεσε και τη στήλη "Εμπειρία", μιλαμε για μεγάλη πίπα, προσδοκώντας να το διαβάσει η μεση ελληνιδα νοικοκυρά και οι γιαγιαδες με αλτσχάιμερ κι ερωτώ: Δεν έβαζαν δεύτερη στήλη ζώδια καλύτερα;
Μετά, στο μ'αρεσει/δε μ' αρεσει, εβαλαν οοοοοοοοοοολοι φωτογραφίες τους, καλά, τωρα που τους βλέπω και μπροστά μου, όλους τρεντυ κι εμπριμέ, ε, πως να το κάνουμε, δε μ' αρέσει.
Το Έψιλον, δε, άλλο κουλτουριαρικο έντυπο, μας έχει φόρα φάτσα το νέο περιγραμμα της Ελλαδας μετά από 1000000000 χρόνια, οταν η σταθμη της θάλασσας θα εχει ανέβει, ουτε λίγο ούτε πολύ 6 μέτρα. Βρε, εδώ ολοκληρος Αλ μας είπε 15 εκατοστα, δεν ειναι και λιγο. Η Νασα μας λέει τωρα πως όλα τα λιωμενα παγόβουνα στη Σαντορινη θα πάνε να σκαρφαλώσουνε; Εν πασει περιπτώσει αγοραστε φίλες μου κανένα παραθαλασσιο οικοπεδακι στο ορος Αιγάλεω. Εγω τα προικωα μου στη Λουτσα θα τα σκοτωσω οσο, οσο γιατί οσονουπω ουτε για πάρκινγκ για υποβρύχια δε θα 'ναι...
Ρε αντε να βάλετε κανενα καδο ανακύκλωσης και τα ξαναλέμε. Εχει και τη διαφήμιση του πρασινου τσαγιου λιπτον, που μας λέει πως αν δεν ανακυκλώνουμε πολύ θα στεναχωρεθει. Μα χρυσό μου τσαι, αν κάδους ανακυκλωσης έχει μόνο στο Πεδιο του Αρεως και στο Κολωνακι, ποσο να ανακυκλωσουμε και εμείς απο το σπίτι; Να τρωμε το χαρτί;
Υπαρχει πάντως ένας οικολογικός προβληματισμός γενικότερα. Περα από το μαράκι τη Δαμανακη που κυκλοφορει με Α3, αλλα αν το μακαρονι δεν ειναι βιολογικό, αυτή δεν το βάζει στο σπίτι της, ο καλύτερος είναι ο άλλος της ΝΔ, που σκέφτεται, το σκέφτεται γιατί δεν έχουν και πολλά άλογα, να πάρει υβριδικό αυτοκίνητο, αλλά στο μετρό δεν μπαίνει γιατί δεν μπορεί τον κλιματισμο. Μιλάμε για συνειδηση και αλλαγή νοοτροπίας, με το δικιο του ο άνθρωπος. Σου λέει, απο το να τα σκάσω, δεν παίρνω κανενα γαϊδούρι στα σίγουρα αν είναι να με πουνε οικολόγο. Χρυσε μου, προσεχε μόνο μη σπάσεις κανένα νύχι στη μίζα και ουτε θέλεις να ξερεις την οικολογικη καταστροφη που προκαλεί η βιομηχανικη παραγωγη του νυχοκοπτη.

Μελη της επιτροπης περιβάλλοντος αμφότεροι. Και εις ανωτερα.

Περναει κρίση ο τυπος τελικά...

Ασε που στις συνταγες, το μυρωνι και το σχοινοπρασο, δε λειπουν ποτε. Απλα συστατικά που ο καθένας εχει στο ψυγείο του.

Και που να σφίξουν οι ζέστες...

Στα δικα μας όμως:

Ραβιολια με σατσα καρότο

1 πακετο ραβιολια με γέμιση τυρι
3 καροτα τριμμένα, στις μεγαλες τρυπες του τρίφτη
1 φλυτζανι λάδι
3 κλαδακια φασκομηλο ή τσαι του βουνου
παρμεζανα κατα βουληση
πιπερι, κατα προτίμηση φρεσκοτριμμένο

Το λοιπόν:
Σωταρουμε ωραία ωραία τα καρότα. Τουτεστιν τα βαζουμε σε ενα τηγανακι με λίγο λάδι σε μετρια φωτιά ώσπου να μαραθούν. Τα αφήνουμε στην άκρη. Στη συνεχεία βαζουμε τα ραβιόλια να βράσουν κι εν τω μεταξύ σε άλλο τηγανι βάζουμε το υπόλοιπο λάδι με το βοτανι, σε μετρια φωτια. Όταν το βοτάνι γκαγκανιάσει το αποσύρρουμε και το πετάμε. όταν ραβιολια βράσουν, τα σουρώνουμε και τα περνάμε από το τηγάνι με το αρωματισμένο λάδι. Ριχνουμε την παρμεζάνα, το καροτο, πιπέρι και σερβίρουμε. Καπως γλυκούτσικο και θαυμάσιο φιλες μου.

Εις το επανειδειν

Η ζωή μου, ποδήλατο (παρτ 2)

"Eν οίδα, οτι ουδέν, οιδα"

Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι πάνσοφοι πρόγονοι μας είχαν διαπιστώσει πως όσο πιο πολύ ασχολεισαι με κατί, όλο και περισσότερο έρχεσαι αντιμέτωπος με το μεγέθος της άγνοιας σου.


Τι να λεμε έζησα ένα δράμα.

Γιατί όσο και να μη θες, όσο κατι το ψάχνεις όλο και κατι δε σ' αρεσει.

Άσε που μου κόλλησε να το πάρω πορτοκαλί, δεν ξέρω γιατί, αλήθεια λέω.
Μετά, όμως, να ξεχάσω τη μικρή διπλωτή μου αγάπη; Μη νομιζεις, το σκεφτηκα να πάρω δύο, αλλά, αν έπαιρνα δύο, γιατι να μην έπαιρνα και τρία δηλαδή, μηπως είχα καταλήξει δε δύο;
Μετά μου ήρθε ένα μειλ από το φορουμ των φίλων του ποδηλάτου (τέτοια μεγαλεία), πως παιζουν κάτι πολυ ωραια, κλασικα ολλανδικα, γιατί όπως είναι γνωστό οι Ολλανδοι από αγελάδες, τουλίπες και ποδήλατα κάτι σκαμπάζουν.
Για λ'ιγο πίστεψα πως αύτη ήταν η λύση.
Ουτε αυτή ήταν.

Ωσπου κάποια στιγμή, όπως όλα τα δραματα, το ζήτημα λύθηκε από μόνο του. Το είδα και το πήρα. Δεν το μετάνιωσα. Και το καλάθι του το εχει, και τα 100 του λουκέτα, και μια χαρά κοντεύω να το βαρεθώ, ακόμη δεν το πήρα.

Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Η ζωή μου, ποδήλατο (παρτ 1)

Η ζωή είναι γεμάτη αποφάσεις κι αυτό είναι πολύ σκληρό.

Δε λέω, έγω είμαι, ως άνθρωπος, λίγο αναποφάσιστη.

Και εξηγούμαι:

Στην τετάρτη δημοτικού αποκλείστηκα από το θεατρικό των Χριστουγέννων, γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω αν ήθελα να είμαι λούτρινο αρκουδάκι ή τρενάκι κάτω από το δεντρο (σιγά τους ρόλους δηλαδή), με αποτέλεσμα οι πρόβες να καθυστερούν εξαιτίας μου μια εβδομάδα. (αναποτελεσματική παιδαδωγική μέθοδος)
Όταν πέρασα την πρώτη φορά στην Ξάνθη, όχι μόνο μου πήρε δύο ολόκληρα χρόνια να επιστρέψω στη γενετειρά μου Αθήνα και να γίνω αρχιτέκτων, αλλά και το αποφάσιζα και ξεαποφάσιζα επί 95 ημέρες κάθε μέρα, μετά δακρύων και λυγμών (ηλίθια παιδούλα).

Τα χρόνια πέρασαν και εδώ και μερικές εβδομάδες είμαι αντιμέτωπη με μία ακόμα δύσκολη απόφαση.

Ας πάρουμε όμως τα πραγματα με τη σειρα.

Λίγο το καπιταλιστικό μοντέλο ζωής που απαιτεί να κάνεις κάτι διαρκώς για να αποδείξεις πως δεν πήγαν χαμένοι οι κόποι μιας ζωής εκ μέρους των γονιών, λίγο που είμαι κι εγώ λίγο βαρεμένη και δεν μπορώ να πω σε τίποτα όχι, λίγο ο βιοπορισμός (θλιβερό, αλλά αληθινό, πόσο σε ζηλεύω Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου), ε, αποφάσισα, από όοοοοοοοοοοολα όσα επιτάσσει το σύγχρονο μοντέλο ζωής, να αποκυρήξω το γυμναστήριο. Είχα τέσσερις μήνες να πατήσω και κατάλαβα πως μόνο με το να πληρώνω τη συνδρομή δεν αθλούμουν τελικά.

Μέχρι εδώ όλα καλά.

Από την άλλη έχω και τον Αλ Γκορ, πού θες δε θές σε επηρεάζει. Μου πρότεινε λοιπόν ο Αλ, για τις μετακινήσεις μου, να αγοράσω υβριδικό αυτοκίνητο. Έλα όμως που παρά τις θυσίες των γονιών μου, αυτό είναι αδύνατον (μα κι αυτό το ΙΚΥ, δεν καταλαβαίνει πως με 600 ευρώ το μήνα είναι αδύνατον να αναπτύξει κανείς οικολογική συνείδηση;).

Από την άλλη ηρθε και άνοιξη (σχεδόν, βέβαια, αλλά Κυριακή κοντή γιορτή!). Κρίμα να είμαι χωμένη στα λαγούμια του μετρό, μονο και μόνο γιατί είμαι, μεταξύ άλλων, φτωχή, πλην τίμια φοιτήτρια (ασχετο, αλλά αν κάποια μέρα βρεθώ χωρίς πάσο στην τσέπη, πραγματικά δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω).

Τι τα θες, αποφάσισα πως η λύση στο πρόβλημα μου ήταν να πάρω ποδήλατο, υιοθετώντας το τρίπτυχο: οικολογία, ασκηση, αμελί.

Τις βοηθητικές, βέβαια, χρονια τώρα, δεν τις χρειάζομαι, δεν είμαι όμως και ο Κανελλος Κανελλόπουλος.
Παράλληλα, αυτό το ποδήλατο (που θέλω να αγοράσω) δε θα είναι βεβαια το πρώτο, αλλά το τρίτο μου τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Τα δύο προηγούμενα ατυχήσανε, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν μπόρεσα να τα αγαπήσω κι έτσι το έχω σχεδόν ξεπεράσει.

Ακριβώς το ίδιο, εξάλλου, είχα πάθει και με τις φωτογραφικές μηχανές. Χρειάστηκε να πετάξω δύο στη θάλασσα για να αγορασω την τρίτη και νυν και παντοτινή μου αγάπη. Αυτή τη μέθοδο (πάρε αυτή που σου αρέσει μην κοιτάξεις τίποτα άλλο) μου την πρότεινε, εντελώς τυχαία, μια συμφοιτητρια μου η Ντάρια, αυτή ουτε θα θυμάται ποια είμαι.
Ομολογώ, λίγες φορές έχω διαπιστωσει τη χρησιμότητα μιας συμβουλής που άκουσα. Αυτή είναι μία από τις ελάχιστες αυτές περιπτώσεις.

Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τη συμβολική αξία του γεγονότος, ξεκίνησα το εγχείρημα με αισιοδοξία.

Ποιος να μου έλεγε σε τι μπελάδες μπήκα. Που είσαι Ντάρια να με καμαρώσεις.
Γιατί δε φτάνει μόνο να είσαι διατεθειμένος να πάρεις αυτό που σου αρέσει προσπερνώντας οτιδήποτε άλλο. Πρεπεί να μπορείς με μια σχετική σιγουρια να πεις. "Αυτό μου αρέσει."

Έτσι ξέκινησε ο γολγοθάς μου.

Πρενθεση:
Θα μου πείς εδώ πυρπολήσανε τον άγνωστο στρατιώτη, ο Μητσοτάκης τζουνιορ θέλει να αναθεωρησει το Σύνταγμα, η Προμηθέα, με το ονομα, πήγε να αφορίσει τον ίδιο το Βαρθολομαιο κι εσύ σκας για ένα ποδήλατο;

Δικιο έχεις.

Μήπως το θέλω;

Τέλος πάντων, πίσω στο δράμα μου.
Αρχή των πάντων ο προσδιορισμός των αναγκών και η έρευνα αγοράς, τα μάθαμε στην
οικιακή οικονομία. Φευ!
Τι χρειαζομαι;
Ένα ποδηλατακι έτσι ανετο και με μεγαλες ρόδες και καλαθι για τα λουλουδια και την εφημερίδα, ή μήπως ένα από αυτά τα μικρά που διπλώνουν και γινονται μια σταλια μεσα σε 15 μόνο δευτερόλεπτα και είναι τόσο urban.
Πρώτο μεγάλο δίλημμα, πρώτο μεγαλο δράμα.
Κάνεις μια πρώτη προσέγγιση μέσω ιντερνετ, μαθαινεις και καμια λέξη να πετάς στα μαγαζιά όταν πας κι αποφασίζεις το μικρό: Είναι συμπαθές χρωματιστό, το έχουν ολοι οι αρχιτέκτονες φίλοι σου και αν θές το παίρνεις και στο κρεβάτι σου το βράδυ.
Το λες σε όλους σου τους γνωστούς.
Ο καθένας σου λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Τελικά σε πείθουν (καταραμενη διαλακτικότης) πως έκανες λάθος. Πως αυτά τα μικρά καλά είναι, αλλά και σαν κότες πάνε και μένεις 100 σκαλοπάτια πάνω από τη γη και, κακά τα ψέματα, ποτέ δε θα κοιμαται το ποδήλατο μαζί σου, αμαρτία.
Μισοαπογοητευμένη του δίνεις μια τελευταία ευκαιρία και πας στο μαγαζί.
Χαμένος κόπος.
Από το γραφείο έχεις σταμπάρει το Dahon Boardwalk S1,
είναι το φθηνότερο από τα καλά και σαφώς υστερεί σε σχέση με άλλα.
Απογοήτευση.
Μήπως να ζητήσεις ένα καταναλωτικό δανειο τελικά και να πάρεις το πιο ωραίο του κόσμου, στο χερι καμωμενο, κέντημα. Ή μηπως σε αυτή την περίπτωση, είναι οικονομικότερη λύση το αυτοκίνητο; Υβριδικό πάντα.
Η οικονομία ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, άλλα με ενοχλεί και η παντελής έλλειψη μέτρου (άσχετα που, ως σήμερα έχω κατορθώσει να την εφαρμόσω, μόνο αγοράζοντας σταθέρα το ακριβότερο γάλα του σούπερ μάρκετ). Άσε που ένα συλλεκτικό κομμάτι, όσο να 'ναι, το χρηματοκιβωτιο του θα το θέλει, κι εγώ, απλά και μόνο σκοπέυω να το κλειδώνω στο δέντρο, μέχρι να μου το κλέψουν, όπως τα δύο προηγούμενα.
Αποφάσισα, λοιπον, να συνεχίσω, προσωρινά τη μελέτη των δεδομένων. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού φίλες και φίλοι.
Μελέτη και πληροφόρηση...

(αυτό το έπος συνεχίζεται..)

Μια έκλειψη την άνοιξη

Η άνοιξη:
Δε μ' αρέσει καθόλου ο χειμώνας, πάρα τη σημασία του για την κλιματική μας ισορροπία, κι έτσι χαμογελάω ένοχα που φέτος εδώ κράτησε μόνο πέντε μέρες, ναι τόσο μπρέινγουος κάθε μέρα για την αλλαγή του κλίματος, έχω επηρεαστεί η κοπέλα...
Η έκλειψη:
Είναι μάγική, πάνω από όλα αν διαλέξεις έτσι να τη ζήσεις. Δηλαδή, φτιάχνεις το ταπεράκι και τρέχεις στις σκοτεινές ραχούλες και περιμένεις να ρίξει η μπαλίτσα της Γης τη σκιά της στη μπαλίτσα της Σελήνης. Τη σκεπάζει σιγά, σιγά. Στην αρχή βαριέσαι, μετά η Σελήνη μοιάζει με μπάλα του μπιλιάρδου και έχει πλάκα. Σιγά, σιγά τη βλέπις σε 3D και τη συμπαθείς ολο και περισσότερο. Σταδιακά, συνειδητοποιείς πως αυτά που βλέπεις είναι αυτά που είχες δει και στο πλανητάριο και τόσο σου είχαν αρέσει. Τόσα πολλά αστέρια κρέμονται γύρω σου και η Σελήνη, πιο χλωμή από ποτέ είναι τοσο σεμνή και ταπεινή και όμορφη. Νομίζεις πως βλέπεις τη σκιά σου πάνω της. Η μπαλίτσα της γης δε βιάζεται. Μέτα, αφήνει μόνο ένα κόκκινο δαχτυλίδι στον ουρανό. Νομίζω είναι αυτό του Άρχοντα. Και υστερα νωχελικά εμφανίζεται η μπαλα του μπιλιάρδου πάλι. Ησυχία. Σε λιγη ώρα ο ουρανός γίναται όπως κάθε νύχτα. Η σκιά της Γης δεν πέφτει πια στη Σελήνη, πέφτει αλλού. Η Σελήνη επανέρχεται στο σύνηθες μπατίκ 2D look. Όμως τώρα πια τίποτα δεν είναι το ίδιο.Τωρα πια θα περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία να δω τη σκια σου στον Ήλιο, Σελήνη.
Ποτέ δεν είχα καταλάβει τόσο τον Τανιζάκι, όσο τη νύχτα του Σαββάτου.

5+1

Αγαπητη muse, σε ευχαριστω που με καλεσες σ' αυτό το δύσκολο παιχνίδι.

1. Αγαπώ τη μαμά μου, τις φιλες μου (οι φίλοι συμπεριλαμβάνονται), τον αλλόθρησκο μου αγαπημένο, άντε και το υπόλοιπο family, αλλά λιγότερο.
Δεν αντέχω όσους παίρνουν την ύπαρξη τους πολύ στα σοβαρά, είναι υποχόνδριοι, αρνούνται να προχωρήσουν, να παραδεχτουν και να μάθουν από τα λάθη τους.

2. Για μένα, μόνη αρετή είναι η σεμνότητα και μόνο θανάσιμο αμάρτημα η έπαρση. Don't congratulate yourself too much. Είναι ανυπόφορο.

3. Πάντα έλεγα πως θέλω να κάνω οικογένεια. Τώρα πια όχι. Πιστεύω πως μερικές φορές πρεπει κανεις να αφηνει τα λόγια και να περνάει στα έργα, ή απλά να το βουλώνει.


4. Ανακάλυψα την πλήξη και την ανία σε πολύ προχωρημένη ηλικία, αναρωτιέμαι: Αυτό είναι όλο;

5. Αποφάσισα να γίνω αρχιτέκτονας όταν ήμουν 6 χρονών και ποτέ δεν άλλαξα γνώμη. Αν ξανάρχιζα ωστόσο, θα σπούδαζα αρχιτεκτονική, αλλά δε θα γινόμουν αρχιτέκτονας. Σ΄αυτό το επάγγελμα χρωστάω όλες τις εμμονές και τις αγωνίες που με βασανίζουν. Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να του το συγχωρήσω. Άσε που τωρα πια αλλάζω γνώμη για τα πάντα κάθε τρεις και λίγο.

+1: Δεν αντέχω τη γραφειοκρατέια, τη χαρτουρα, τα δικαιολογητικα, τις συναλλαγες με το δημόσιο.

Ένταξει, δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά, τώρα θα μπορούσα να πω 105 ακόμα...

Άλλα δε θα το κάνω.

Καλώ τον πιγκουίνο, όλοι οι άλλοι μπλογκεριστ που παρακολουθώ, ήδη έχουν γραψει σχετικα ή έχω πάψει να τους παρακολουθώ...

Η καταδίκη στο αιώνιο καλοκαίρι

Δεν ξέρω τι σας λένε εκεί, σε εμάς εδώ πάντως το, γνωστό κατά τα αλλα, περιβαλλοντικό πρόβλημα κάνει τουλάχιστον δύο εξώφυλλα την εβδομάδα, χώρια που κάθε βραδυ ανεξαιρέτως εξομολογούμαστε δημόσια τις αμαρτίες μας σε όλα τα δελτία ειδήσεων και λέμε πως δεν κάνουμε τίποτα για να τηρήσουμε το πρωτόκολλο του Κιότο που με τόσο πάθος υπογράψαμε (σχεδόν) όλοκληρος ο πρώτος κόσμος, εξαιρούνται η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Αυστραλία.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Πριν από 35 χρόνια αρχίσαμε οι υπογράφοντες να πέρνουμε πρέφα πως κάτι δεν πάει καλά.
Είκοσι χρόνια αργότερα το 1992, είπαμε τελικά πως πράγματι τα πράγματα πάνε απο το κακό στο χειρότερο, το ξέρουμε εδώ και 20 χρόνια, αλλά δεν προκάμαμε να κάνουμε τίποτα.
Έκτοτε, λέμε πάνω κάτω το ίδιο.
Εδώ και λίγο καιρό, συνεχίζοντας να κάνουμε το ίδιο, κάνουμε τρεις μετάνοιες πριν πέσουμε για ύπνο, ανακυκλώνουμε μανιωδώς άθικτα μπουκάλια απο κρασί, όλες τις εκτυπώσεις της ίδια εικόνας ώσπου να μας πετύχει το RGB, και, οι πλέον ευαίσθητοι από εμάς, κάνουμε ντους μάζι με το γκόμενο, ή ακόμα "υιοθετήσαμε" ένα παιδάκι από τον τριτο κόσμο, δηαδή του στέλνουμε 10 ευρώ το μήνα και το βοηθάμε να ακολουθήσει τα βήματα του θετού του γονέα.

Άκουσα από φίλη, πως αυτή τη στιγμη υπάρχει λίστα αναμονής ενός έτους για να υιοθετήσεις ένα τριτοκοσμικο παιδακι και να κάνεις την καλή σου πράξη (ή τουλάχιστον το κομμάτι σου).

Κι αναρωτιέμαι: Δεν υπάρχουν πια παιδάκια που έχουν την ανάγκη μας, μάλλον όχι. Μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ.

Κι ενώ το δοχείο όπου συλλέγουμε το χρησιμοποιημένο λάδι (που δε ρίξαμε στην αποχέτευση για να σώσουμε καμιά σταγόνα νερό) κόντεύει να γεμίσει, μαθάινουμε το εξής: η αλλαγή του κλίματος είναι πλέον αναπόφευκτη. Αν και ο Αλ Γκορ κανει κι αυτός από την πλευρά του ό,τι μπορεί, τα πάντα δείχνουν πως αυτή η γουνιτσα τελικά θα μας μείνει λίγο αχρησιμοποίητη, ενώ αν συνεχίσουμε έτσι θα ψηθούμε σαν κοτόπουλα.

Ας μου πει κάποιος τελικά, μπορούμε να κάνουμε κάτι, ή να γραφτώ στη λίστα αναμονής;

Σοκολατάκια με ουίσκι και καρύδια

Αγαπημενες μου φίλες είμαι και πάλι κοντά σας με μία νεα γευστική πρόταση για μια εορταστική χειμερινή βραδιά.
Tο Σεν Βαλενταϊνς Ντει μπορει να περασε πια, αλλα αυτό δεν είναι λόγος να το ρίξουμε στη δίαιτα.

Πριν προλαβει και βγει ο χειμώνας, που ούτως ή άλλως, πέντε μέρες κράτησε όλο κι όλο, ας προλάβουμε να φάμε αυτά τα σοκολατάκια, που είναι κατάλληλο κέρασμα για το σύζυγο, τις φιλενάδες, τα πεθερικά, αλλά ουχί για παιδικό πάρτυ εξαιτίας της υψηλής τους περιεκτικότητας σε αλκοόλ.

Στην κουζίνα φίλες μου.

Συστατατικά:

Υλικά για 1500 γρ. σοκολατένιες μπαλίτσες περίπου, που αν δεν καταναλωθουν μανιωδως την ίδια μέρα, διατηρούνται για 20 μέρες σκεπασμένες με μεμβράνη.

500 γρ. σοκολάτα bitter, σπασμένη σε μικρά κομμάτια, μη μας πιασουν οι τσιγγουνιές, παρτε μια Varlhona, μια Lindt, μια κουβερτουρα Παυλιδη έστω.

600 γρ. καρύδια ψιλοκομμένα στο μπλέντερ.

100 ml ουίσκι

50 γρ. κρέμα γάλακτος

50 γρ. ζάχαρη άχνη

100 γρ κακάο πικρό σε σκόνη, για επικάλυψη

Τι κάνω με όλα αυτά που μάζεψα:

Λιώνω τη σοκολάτα σε μπεν μαρί. Την αποσύρρω απο τη φωτιά και προσθέτω την κρέμα γάλακτος και την άχνη. Ανακατεύω με στοργη και αφοσίωση και στη συνέχεια ρίχνω το ουίσκι και τα καρύδια. Αφήνω το μείγμα να κρυώσει λίγο. Μετά παίρνω κουταλιές από το μείγμα και τις πλάθω σε μπαλίτσες. Τις βάζω κάπου όλες μαζί για να στεγνώσουν. Στη συνέχεια τις κυλάω στο κακάο. Τις τινάζω σε σίγουρο μέρος και είμαι έτοιμη.

Tip: Αν δουμε φίλες μου πως πάμε να πλάσουμε τις περίφημες μπαλίτσες με τα χεράκια μας, κι αυτές πανε και λιώνουν, γίνονται νιανιά και γενικώς θυμίζουν μπαλίτσες, όσο εγώ θυμίζω τη Βέφα, δηλαδή καθόλου, είναι προτιμότερο να κυλήσουμε τις μπαλίτσες πάνω στο κακάο με τη βοήθεια δυο πιρουνιών, επειδή αλλίως, έχουν την τάση να μαλακώσουν πολύ.

Αυτά λοιπόν.

2007

Καλή χρονιά σε όλους και ιδιαίτερα:

α) στη μαμά μου
β) στις φιλές μου που βρίσκονται σε άλλο γεωγραφικό μήκος ή/και πλάτος (στην ίδια κατηγορία συμπεριλαμβανονται και όλοι μου οι φίλοι, το λέω για ΄σενα στη θεσαλική στέπα που καμιά φορά δε συννενοούμαστε, αλλά και για όλους τους άλλους φίλους μου), με έχουν αφήσει μόνη μου και κλαίω εδώ στον ξένο τόπο, τέτοιες μέρες και στο πλάι ενός αλλόθρησκου, που εδώ και πέντε μέρες προσπαθεί να πει "Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος". Σήμερα πια απελπίστηκα και τον ξεπέταξα με μια "Καλή χρονιά" μη σκοτωθούμε στο τέλος, ακόμα δεν άρχισε ο χρόνος.
γ) σε όλους τους Ισπανούς που με ανέχτηκαν μέχρι να μπορέσω να πω τι θέλω όλα αυτά τα χρόνια. Όσοι δε με ανέχτηκαν κακό χρόνο να 'χουν.
δ) σε όλους τους Πορτογάλους, γιατί στην αλλαγή του χρόνου αποκοιμήθηκα και δεν ευχήθηκα σε κανέναν
ε) στις κοπέλες της Alitalia, που με έσωσαν από βέβαιο νευρικό κλονισμό, μην πω και θάνατο, στο αεροδρόμιο των Σπάτων.

Αυτά.

Αποφάσισα να γραψω σήμερα τις ευχές γιατί μου έπεσε το φλουρί στη βασιλόπιτα που έκοψα μόνη μου κι έτσι κάπως ξαλέγραρα λίγο από τα ζώδια τις προβλέψεις για το 2007.

Χρόνια πολλά.

Λισσαβώνα

Για όσους αναρωτιούνται (και θα είναι πολλοί) πού είναι το ψηλότερο χρισοτυγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης.