θερινο ηλιοστασιο, μερος 1

Η 21η Ιουνιου ηταν ο,τι μεχρι σημερα με εχει ταυτισει περισοτερο με τον Αλ στο Insomnia.
''Η καλη μερα απο το πρωι φαινεται''
Με κοιταξε με βλεμμα που σε ελευθερη μεταφραση θα μπορουσε να σημαινει: ''Ορεξη εχεις πρωι, πρωι, αθλιο υποκειμενο.''
Ακολουθησε διαλογος που πιστοποιει τη θλιβερη μου διαπιστωση: ''Δεν ειναι επαρκης η ποσοτητα. Σημερα θα σου παρουμε μονο αιμα. Προσπαθησε αυριο το πρωι να γεμισεις''
Θα προσπαθησω, διαβεβαιωσα. Ακουλουθησε η διαθεση νεου φιαλιδιου συλλογης ουρων (διαμετρου 1.5 εκ, οσο ο αρμος στα δαπεδα μαρμαρου, για την πληρωση του οποιου απαιτουνται οι στοχευτικες ικανοτητες του Γουλιελμου Τελλου και η ψυχραιμια του Αργυρη Καμπουρη στον τελικο του ευρωμπασκετ '87), ληψη αιματος μετα λιποθυμιας, μπουγελωμα και βλεμμα εξηνταχρονης νοσοκομας που σε ελυθερη μεταφραση θα μπορουσε να σημαινει ''Επρεπε να ειχα εξετασει το ενδεχομενο της προωρης συνταξιοδοτησης'', τι γλυκος ανθρωπος.
Ηταν ακομα μονο 9 το πρωι. Κατατροπωμενη πηρα το τραμ της επιστροφης. Μετα απο λιγο και ενω εξηγουσα σε συγγενικο προσωπο στην αλλη ακρη της μεσογειου το δραμα μου, διαπιστωσα πως ημουν μονη στο αδειο ακινητο και ερμητικα κλειστο βαγονι. Ο χρονος εμοιαζε να εχει παγωσει, σε πληρη αντιθεση με το παχουλο κορμακι μου που ειχε αρχισει να σιγοβραζει. Για καλη μου τυχη, στα ορια νεας λυποθημιας το ματι μου πηρε τον οδηγο εξω απο το παραθυρο. Εγνεψα το sos.
Με κοιταξε με βλεμμα που σε ελευθερη μεταφραση θα μπορουσε να σημαινει ''και που να σφιξουν οι ζεστες...'' και εδωσε τελος στην αιχμαλωσια μου.
Η συνεχεια δοθηκε στον εργασιακο μου χωρο μιση ωρα αργοτερα.