χειμωνας

Παει και τελειωσε, το καλοκαιρι... Το πηρα αποφαση. Δε μου αρεσει και πολυ ο χειμωνας, δεν υποφερω το κρυο, δεν εχουμε και θερμανση στο σπιτι και καταψυχομαι. Τελικα δε θα μπορεσω να παω τα χριστουγεννα στο καλοκαιρι, οπως ονειρευομουνα, δεν πειραζει ομως, παντα ονειρευομουνα να μην μπορεσω να κανω κατι γιατι "εχω πολλη δουλεια", κοντευω τριαντα χρονων (ενταξει ειμαι μονο 28) και ειναι η πρωτη φορα που μου συμβαινει αυτο... ειμαι σχεδον συγκινημενη στη σκεψη πως μπορει καποια μερα να ζω σαν κανονικος ενηλικας... Απιστευτο πραγματικα. Κοιτα να δεις τι μπορει να παθεις. Ξαφνικα, να συνειδητοποιησεις πως δε μπορεις να πας με τον καλο σου στη γουατεμαλα να χαζεψεις μαιμουδες. Ειναι αδυνατον, δεν προλαβαινω... Τελος παντων. Την επομενη φορα θα προγραμματιστω καλυτερα, γιατι δε γινεται να στερειται κανεις εμπειριες για τη δουλεια. Ειναι θεμα προτεραιοτητων. Στη ζωη υπαρχουν σημαντικα και ασημαντα.
Τελος παντων. Ολα καλα. Εχω και ενα ευχαριστο νεο για σας φιλοι μου, παρουσιασα τα νεκροταφεια (με τεραστια επιτυχια, συμπληρωσα ενα κενο της ανθρωποτητας) και αυτο ηταν ο,τι με εχει αγχωσει περισσοτερο ως σημερα... Περασαν, η γιορτη μου, τα γενεθλια μου, η συναντηση των αρχηγων των μεσογειακων κρατων, η νικη της μπαρτσελονα κοντρα στη μαδριτη και δεν καταλαβα τ ι π ο τ α. Αισχος. Οχι οτι εχασα και κατι σπουδαιο, εγω εξαλλου ειμαι με την Εσπανιολ, αλλα, αν η ζωη περναει και δε χαιρεται κανεις τις μικρες στιγμες δεν εχει νοημα. Ηταν ενα απο τα συμπερασματα στη διπλωματικη μου...
Ευτυχως ηρθε η μαμα μου να με στηριξει ψυχολογικα, να με πεισει να κλεισω το κινητο και να αισθανθω λιγο ανθρωπος. Και η αληθεια ειναι πως νιωθω ηδη καπως καλυτερα!