τα νευρα μου...

Τι να πω, τα εχω πια χασει... Ειμαι σ' αυτο το πολυ ενδιαφ'ερον μαστερ, εδω και πολυ καιρο ειναι η αληθεια, και τωρα πια, ειπα κι εγω να το τελειωνω, να ξεκινησω ενα νεο κεφαλαιο στη ζωη... Δεν ξερω γιατι, παντα με εδιαφεραν τα νεκροταφεια και αποφασισα να κανω πανω στο θεμα αυτη τη ρημαδιασμενη τη διπλωματικη μου, μεαποτελεσμα να κινδυνευω να εγκατασταθω μονιμα σε ενα απο αυτα πριν την ωρα μου νεα κοπελα.... Οι αλλοι μου συμφοιτητες κανουν ο καθενας τους απο ενα θεματακι, παραδιδουμε σε τρεις διαφορετικες ημερομηνιες, αναλογα με την επιλογη μας (κουφια η ωρα που την εκανα) και ολα καλα και ωραια... Δεν καταλαβαινω γιατι ειδικα εγω, να ανηκω στη συγκεκριμενη ομαδα που τελικα πρεπει να παραδωσει μια εβδομαδα νωριτερα απο αυτο που προγραμματιζοταν και μαλιστα να μην ενημερωθω προσωπικα, αλλα να το μαθω τυχαια. Τα νευρα μου πια. Δε θελω να γρινιαζω, αλλα δεν τολμω ουτε να ανοιξω το αρχειο στον υπολογιστη, να κοιταξω που βρισκομαι με τις μαλακιες τους... Κι ολα πρεπει να ειναι στην εντελεια ως την τεταρτη,λιγοτερο απο μια βδομαδα δηλαδη... Ε, οχι φιλοι μου. Οπως και να το κανουμε η μερα εχει μονο 24 ωρες και ο εκτυπωτης συγκεκριμενες ταχυτητες. Τι να κανω, να ζητησω δανειο και να αγορασω laser ; Τι να πω. Απαραδεκτο. Θα το αντιμετωπισω σαν προκληση (μηπως εχω και αλλη επιλογη;). Δεν ανοιγω την πορτα, δεν απανταω στα τηλεφωνα, δεν ειμαι εδω για κανεναν...