hasta la victoria, siempre

Έλειψα 10 μέρες και ήρθαν τα πάνω, κάτω. Γάμοι, βαφτήσια, ελληνικοί θρίαμβοι, είμαι λίγο χαμένη, αλλά σιγά, σιγά θα επανέλθω. Αργησα λίγο, αλλά επεστρεψα νικήτρια. Έμεινα και μια μέρα παραπάνω για τις συνεντευξεις (μάταια, κανένας δεν ενδιαφέρθηκα για μένα, εγώ πάντως το χρέος μου το έκανα). Καλή η νίκη, αλλά προυποθέτει σφάξιμο με τις συνεργατιδες και 48ωρο ξενύχτι, αλοίμονο, πως θα γίνει δουλειά αν δε χυθει και λίγο αίμα; Κατά τα άλλα χαρηκα, πηρα ένα βραβειο, ευχαριστησα δημοσια τη μαμα μου, το μπαμπα μου, τη γιαγια μου, τις φιλες μου, τη θεια μου τη Λολα, έφαγα του σκασμού. Ξερουν απο φαι στη νοτια Ιταλια και έφυγα ευτυχισμένη, μέτα από πεντάωρη καθυστέρηση... Δεν ξέρω τι λείπει, πάντως κάτι λείπει. Δεν είναι και περίεργο. Παίρνω, πανευτυχής τη μαμά μου και μου λέει, μπράβο παιδί μου, γραψ’το στο βιογραφικό σου. Τι ξενέρωτη που είσαι ρε μαμά, πως φαίνεται πως έζησες στα σιξτις, τουτ, τουτ, θύμωσε και μου το κλεισε. Σε 30 δευτερόλεπτα ξαναχτυπαει. Με πήρε μετανιωμένη, σκεφτομαι. Φευ. Γιαγια: Μπραβο παιδί μου. Και πόσα σας δίνουν; Ε, δεν είναι δυνατον. Τωρα θα το κλείσω εγώ. Καλά, γιαγιά, φαινεται πως πέρασες κατοχή, μετά λενε πως είναι τσιγγουνηδες οι Καταλανοί.
Καλά, αναρωτιέμαι. Δεν επαρκεί απλώς, το ότι ειμαι χαρούμενη; Πες κάτι άλλο. Οτιδήποτε. Τι φάγατε για παράδειγμα. Προς τι τόση ματαιότης;