hasta la victoria, siempre

Έλειψα 10 μέρες και ήρθαν τα πάνω, κάτω. Γάμοι, βαφτήσια, ελληνικοί θρίαμβοι, είμαι λίγο χαμένη, αλλά σιγά, σιγά θα επανέλθω. Αργησα λίγο, αλλά επεστρεψα νικήτρια. Έμεινα και μια μέρα παραπάνω για τις συνεντευξεις (μάταια, κανένας δεν ενδιαφέρθηκα για μένα, εγώ πάντως το χρέος μου το έκανα). Καλή η νίκη, αλλά προυποθέτει σφάξιμο με τις συνεργατιδες και 48ωρο ξενύχτι, αλοίμονο, πως θα γίνει δουλειά αν δε χυθει και λίγο αίμα; Κατά τα άλλα χαρηκα, πηρα ένα βραβειο, ευχαριστησα δημοσια τη μαμα μου, το μπαμπα μου, τη γιαγια μου, τις φιλες μου, τη θεια μου τη Λολα, έφαγα του σκασμού. Ξερουν απο φαι στη νοτια Ιταλια και έφυγα ευτυχισμένη, μέτα από πεντάωρη καθυστέρηση... Δεν ξέρω τι λείπει, πάντως κάτι λείπει. Δεν είναι και περίεργο. Παίρνω, πανευτυχής τη μαμά μου και μου λέει, μπράβο παιδί μου, γραψ’το στο βιογραφικό σου. Τι ξενέρωτη που είσαι ρε μαμά, πως φαίνεται πως έζησες στα σιξτις, τουτ, τουτ, θύμωσε και μου το κλεισε. Σε 30 δευτερόλεπτα ξαναχτυπαει. Με πήρε μετανιωμένη, σκεφτομαι. Φευ. Γιαγια: Μπραβο παιδί μου. Και πόσα σας δίνουν; Ε, δεν είναι δυνατον. Τωρα θα το κλείσω εγώ. Καλά, γιαγιά, φαινεται πως πέρασες κατοχή, μετά λενε πως είναι τσιγγουνηδες οι Καταλανοί.
Καλά, αναρωτιέμαι. Δεν επαρκεί απλώς, το ότι ειμαι χαρούμενη; Πες κάτι άλλο. Οτιδήποτε. Τι φάγατε για παράδειγμα. Προς τι τόση ματαιότης;

matera

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Δεν ξέρω αν το έχετε κι εσείς παρατηρήσει, αλλα ο (κατά τα άλλα θαυμάσιος) μήνας Σεπτέμβριος, δεν ευνοεί την αστεροέσσα. Τελευταία μάλιστα έχει πολλά δεινά να αντιμετωπίσει...

Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ

Δε θελει και πολυ να παρασυρθεις από τo ηρωικό κλίμα των ημερών.

11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Σήμερα ε'ιναι η εθνική γιορτή της Καταλονίας. Γιορταζεται η επετειος της ήττας από τα ισπανικά στρατευματα.

ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΜΕ ΘΕΑ

Ενα (ακομα) απο τα πλεονεκτηματα του να ζει κανεις στην ανατολικη Ιβηρικη, ειναι το κοστος κατοικιας. Αν, μαλιστα εχει και την παραλογη απαιτηση να ζει, πχ, στη Βαρκελωνη, που ειναι και καπως μοδατη, αυτο του το βιτσιο θα του στοιχισει ως και 8000 ευρω το τετραγωνικο , μιλαμε για διαμερισμα, και οχι, οι μισθοι δεν ειναι αναλογοι, καμια σχεση. Το κρατος δειχνει ευαισθησια και στεκεται κοντα στον πολιτη, γιατι αναγνωριζει, πως η κατοικια ειναι αναγκη και οχι πολυτελεια (!), Ετσι, για να μην υπαρχουν παραπονα, ξεκινησε μια ενδιαφερουσα προσπαθεια. Πληρωσε μερικους επωνυμους αρχιτεκτονες, να προτεινουν διαρυθμισεις για χωρους κατοικιας με επιφανεια 30 τετραγωνικα μετρα. Υπαρχουν 6 προτασεις, οι οποιες παρουσιαστηκαν το καλοκαιρι στη διεθνη εκθεση construmat, για καθε γουστο. Στην καθομιλουμενη, λεγεται minipiso (μινι-διαμερισμα). Νεες αναγκες, η χρυσο κλουβι;

ΜΙΑ, Η ΑΛΛΗ part 2 (η, υπαρχει θεος)

Ηταν μια φορα ενα ηλιθιο κοριτσακι. Ζουσε μονο του, χωρις τη μαμα του και το μπαμπα του, πηγαινε ομως, τα καλοκαιρια, και περνουσε ηρεμα μερικες μερες μαζι τους (και πολυ καλα εκανε, γιατι αποδειχτηκαν καλο κονε). Δεν ειχε ομως το λιγοστο μυαλο του, μεσα στο κεφαλι του και, την τελευταια φορα, ξεχασε τα ασπρα του παπουτσια στο σπιτι της μαμας του και του μπαμπα του (που ηταν στου διαολου τη μανα). Τι να κανει το κοριτσακι, τηλεφωνησε απελπισμενο στη μαμα του, μηπως και μπορουσε να το βοηθησει. Πραγματι, η μαμα του αποδειχτηκε καλη νεραιδα και οχι μονο σκεφτηκε να του τα πακετωσει και να τα στειλει με τα ΕΛΤΑ (πραγμα τουλαχιστον αδυνατον λογω ωραριου), αλλα, επισης το πληροφορησε πως ειχε ξεχασει και το ομορφο, ασορτι (ολο και με κατι πηγαινε ασορτι), κιτρινο του δαχτυλιδι.

Συμφωνησαν πως θα εμπαιναν στο ιδιο πακετο. Η καλη μαμα αγορασε ενα κουτι, εβαλε μεσα τα παπουτσια, αφου πρωτα τα στουμπωσε, με στοργη, με χαρτοπετσετες για να μη στραπατσαριστουν (ημαρτον). Θεωρησε μαλιστα ωραια ιδεα (αλοιμονο, ειχε να μοιασει το κοριτσακι), στις ιδιες χαρτοπετσετες να τυλιξει το το ομορφο, ασορτι (ολο και με κατι πηγαινε ασορτι), κιτρινο δαχτυλιδι. Περασαν μερικες μερες (ΕΛΤΑ λεμε). Το κοριτσακι βρισκει στο γραμματοκιβωτιο μια ειδοποιηση. Καταχαρουμενο παει στο ταχυδρομειο, οπου παραλαμβανει ενα πακετο. Γυριζει στο σπιτι του. Τρεμοντας απο συγκινηση το ανοιγει και, ω, τι χαρα, τα ασπρα του παπουτσια (περιττο να πουμε που ειχαν καταληξει οι χαρτοπετσετες μαζι με το περιεχομενο τους, περιττο επισης να πουμε πως το σχολιο σχετικα με κιτρινο ασορτι δαχτυλιδι ειχε οριστικα σβηστει απο το σκληρο, δε νομιζω να μας διαβαζει κανενα ηλιθιο κοριτσακι, αυτο γραφει).

Περασαν 5 λεπτα.

Ντριν ντριν, το τηλεφωνο, οχι το κουδουνι , οχι το τηλεφωνο... Ηταν η καλη μαμα που, εντελως συμπτωματικα (ο θεος, απο οτι φαινεται αγαπαει τα κοριτσακια, οσο ηλιθια κι αν ειναι), πληροφορησε το κοριτσακι για το περιεχομενο της χαρτοπετσετας, η χαρτοπετσετα εντοπιστηκε, ανοιχτηκε με ευκολια και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα.

Οπως θα ελεγε και ο (μεγαλος) Μπρους Γουιλις:

An old man dies, a young woman lives. Fair deal…

ΜΙΑ, Η ΑΛΛΗ part 1

Ηταν μια φορα ενα ηλιθιο κοριτσακι. Ζουσε μονο του, χωρις τη μαμα του και το μπαμπα του, να το προφυλασσουν απο κακοτοπιες. Ενα ωραιο, ανοιξιατικο πρωινο Κυριακης, φορεσε το καλο του ροζ φορεμα, τα ασπρα του παπουτσια και το ομορφο, ασορτι ροζ του δαχτυλιδι. Παραλληλα, κι επειδη η καλη νοικοκυρα ειναι δουλα και κυρα, κοτσαρε στο χερι και μια ωραια σφιχτοδεμενη σκουπιδοσακουλα και κατεβηκε στο δρομο ανυποψιαστο. Δεν προσεξε ομως και την κοτσαρε στο ιδιο χερι με το ομορφο, ασορτι ροζ του δαχτυλιδι.

Η συνεχεια ειναι προφανης. Πηγε, το ζωον να πεταξει τη σακουλα, μπλεχτηκε το δαχτυλιδι στο κορδονι και βρεθηκε στο, δυο μετρων βαθους, καδο (το δαχτυλιδι, και η σακουλα, εξαλλου). Εγινε μεγαλο πατιρντι γιατι, προφανως, το κοριτσακι, ουτε κατα διανοια, σκεφτηκε να αποπειραθει να χωθει το ιδιο στον καδο, εμπιστευτηκε τον καλο γειτονα, Μαγκαιβερ, που ασχοληθηκε ο ανθρωπος, αδυνατον ομως να αποδοσουν καρπους οι ερευνες του (αποτυγχανει βρε ποτε ο Μαγκαιβερ;). Τι να γινει, απολογηθηκε συντετριμμενος και το κοριτσακι απομακρυνθηκε θλιμμενο και χωρις το ομορφο, ασορτι ροζ του δαχτυλιδι (ουτε και τη σακουλα εξαλλου).

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΤΩΝ 39

Σας συμβαινει να λετε «μια κοπελα», αναφερομενοι σε ενα ολο και μεγαλυτερο ηλικιακα ατομο; Βγαινω σημερα χαρωπη, χαρωπη απο το γραφειο. Με ρωταει η θυρωρος: «Εισαι η τελευταια;» (τετοια εργατικοτης) Κι απαντω ακομα χαρωποτερη «Οχι, ειναι ακομα μια κοπελα» (σσ 43 ετων, η κοπελα). Το ρωταω γιατι, αντιθετα με ο,τι ως τωρα πιστευα, φαινεται πως δεν την ελεγχω την ξενη γλωσσα. Κι αυτο, γιατι «η κοπελα» πριν δεκα χρονια θα ηταν μια κυρια, για να μην πω γιαγια...

κιτ, μον αμουρ

bcn

Στα πονηματα μου, κατα κανονα, γκρινιαζω για τη (νεα) πολη μου, τη Βαρκελωνη. Αυτο που θελω να πω πρωτα απο ολα ειναι πως τη συμπαθω, δεν εχω κανενα προβλημα, ουτε με τους ανθρωπους, ουτε με την τοπικη γλωσσα που κατα κορον χρησιμοποιειται, ουτε με τιποτα, τουναντιον. Το λεω γιατι, αν δε μ' αρεσει, το λογικο ειναι να τα μαζεψω να φυγω και να παω απο εκει που 'ρθα, και τοσο που γκρινιαζω ακουγεται σα να μη μ' αρεσει. Αυτο δεν ειναι αληθεια. Υπαρχουν ομως πραγματα που με ενοχλουν αφορητα, οπως και πολλους αλλους κατοικους εξαλλου, και θα τα πω, γιατι, συν τοις αλλοις, ειμαι homesick.

(νεο θαψιμμο under construction)

?

Τι καλος....

mango

Καλοι μου φιλοι, σημερα θα μοιραστω μαζι σας ακομα ενα μυστικο...

Αναγνωριζετε αυτο το φρουτο;

Μπορειτε απλα, να το ξεφλουδισετε και να το φατε (θαυμασιο), η μπορειτε να του κανετε το εξης βασανιστηριο:

Μανγκο με Ρουμι (μπαμπαδες μια αλλη φορα, ισως)

Υλικα (για ενα ονειρο)
2 μεζουρες μαυρο ρουμι (δωστε βαση στο μαυρο, εχει σημασια, οχι classic bacardi κι εξω απ’ την πορτα)
2 ωριμα μανγκο, ενα για καθε μεζουρα.
4 κουταλιες ζαχαρη (καστανη καλυτερα, αλλα και η λευκη, νορμαλ την κανει τη δουλεια της, μια χαρα, εγω παντα με τετοια πορευομαι, κι ας κανω τη γκουρμεδιαρα)
0,5 λεμονι στιμμενο

Εκτελεση εν ψυχρω
Ξεφλουδιζετε τα μανγκο και τα κοβετε σε λεπτες φετες, στυλ καρπατσιο (αν σας ειναι αγνωστη η λεξη καρπατσιο, απλα αγνοειστε τη, αρκεστειτε στο «λεπτες φετες», ειναι το ιδιο πραγμα ακριβως). Το εναποθετουμε σε ρηχο σκευος. Στη συνεχεια, περιχυνετε με λεμονι. Πασπαλιζετε με τη ζαχαρη. Ανακατευετε απαλα, για να μη γινει νιανια, με απωτερο στοχο να παει παντου και να ψιλοδιαλυθει η ζαχαρη, οχι να κανει κριτς, κριτς. Μετα προσθετουμε τελετουργικα το αλκοολουχο ποτο. Καλυπτουμε με πλαστικη διαφανη μεμβρανη (sanitas wrap, γκριζα διαφημιση). Το βαζουμε στο ψυγειο να ξεκουραστει στη δροσουλα. Σε δυο ωρες ειναι ετοιμο για καταναλωση. Εαν ειστε νεοτεροι των 13, η ακολουθειτε ψυχιατρικη αγωγη, με ρεγουλα, το ρουμι ειναι 37.5% και, σε συνδυασμο με τη ζαχαρη, ισως σας βαρεσει αλυπητα. Εσεις ξερετε.

Αυτα προς το παρον.